In de week voor Kerstmis had ik een bijzondere middag. Het was de derde bijeenkomst van ‘Winterlicht’. In de donkere helft van het jaar ontmoeten wij (6 vrouwen) elkaar een middag per maand en geven ons over aan de inspirerende leiding van Rosalie. Thema van deze middag: ‘Donker en licht’. Het past in de donkere dagen voor Kerstmis. Rosalie begint met een paar regels tekst: ‘Zwart en wit liggen tegen elkaar aan. Accepteer dat. Op het raakvlak van deze twee ontstaat de kleur van leven.’
We praten daarna over het donker in ons leven. We kennen het allemaal in de vorm van verdriet, schaamte, schuldgevoel, jaloezie, geheimen. Het licht staat voor warmte, blijheid, liefde, inspiratie enz..
Genoeg gepraat, we gaan ons lijf losmaken op muziek. Heerlijk om dansend te bewegen. Later krijgen we een bolletje zachte klei en bewegen er even mee rond. De klei staat voor wat ons bezwaart. Ik voel hoe verdriet wordt aangeraakt. Ik maak me klein en zou het liefst in een hoekje wegkruipen. De muziek en mijn gevoel brengt me naar de depressie van afgelopen voorjaar.
Rosalie vraagt wat ons nu op dit moment belast. We gaan het uitdrukken in de klei. Er ontstaat een vorm die lijkt op het schild van een schildpad. We leggen de vorm weg. Een tweede bolletje klei staat voor licht. Ook nu bewegen we er mee rond. Wonderlijk, ik voel me licht, de muziek versterkt het gevoel.
Ze vraagt waar ik nu helemaal in het licht sta. Ik kan helemaal mezelf zijn in de relatie met mijn man, in de verbinding met andere mensen die me lief zijn. In de klei ontstaan twee ringen, symbool van verbinding.
Dan gaan we de twee afbeeldingen samenvoegen. Ze horen bij elkaar, het donker en het licht.
Verf staat klaar, het kleiwerk wordt geverfd. Er komt van alles in me op. Het schild is nu een soort van bedding; het donker draagt het licht én het maakt het licht nog mooier. Het schild vertegenwoordigt de last van de Parkinson die ik heb, of ik wil of niet. Het donker krijgt een gouden rand. Nu ik deze ziekte heb, maak ik bewustere keuzes. Ik weet nog beter wat belangrijk is in mijn leven. Uiteindelijk gaat het over liefde, samen zijn. Ik voel diepe dankbaarheid.
Er komt nog iets naar boven. In de depressie voelde ik me als een mossel die in een strakke schaal zat. Parels groeien in het donker. Nu is de schaal open en leef ik mijn leven in lichtheid, misschien nog intenser dan voorheen. Elke dag, en er zijn dagen die grijs lijken, heeft zijn eigen lichtpuntjes. Voordat ik ga slapen, denk ik terug aan de dag en zoek ik naar de lichtpuntjes. Soms zijn ze groot, soms erg klein, maar ik vind ze elke dag.
Ik wens jou een lichtpuntje voor elke dag in 2019!
Geef een reactie