Hoe gaat het met je? We komen elkaar tegen in de supermarkt en raken aan de praat. We zien elkaar niet vaak maar we hebben een speciaal lijntje. Er zijn al veel persoonlijke gesprekken geweest. Ik bewonder haar positieve inslag en liefdevolle levenswijze. Ook haar wijsheid en humor. Het leven was niet altijd gemakkelijk voor haar. Ook recent is er weer het nodige gebeurd. Dan vraagt ze naar mij. Iemand in haar directe omgeving had de ziekte van Parkinson. Ze kent de impact. Ik vertel over ... [Lees Meer]

Aangenaam, ik ben een VMPer. Als ik het stukje over stembevrijding teruglees blijf ik bij één woord hangen. Parkinsonpatiënt. Ik heb mezelf omschreven als Parkinsonpatiënt. Dat voelt niet goed. Alsof ik ergens aan lijd. Ik heb wel de ziekte van Parkinson maar ik lijd er niet aan. Ik wil geen lijdend voorwerp zijn en geen zelfmedelijden hebben. Tenminste, meestal niet. Soms, heel eerlijk, baal ik ervan. Dan voelt het ongemakkelijk als ik in gezelschap van anderen de tremor voel. Dat wil ik ... [Lees Meer]

Mijn leven met Parkinson - geschreven op 27 augustus 2018 Vanmorgen werd ik wakker en dacht: ’Nu moet het er maar eens van komen.’ Al enkele maanden loop ik rond met het plan een speciale pagina aan te maken over ‘Mijn leven met Parkinson’.  Ik voel behoefte om met lotgenoten, mantelzorgers en andere geïnteresseerden te delen welke ontwikkeling ik heb doorgemaakt in het afgelopen jaar.  Later zal ik hier uitgebreider over schrijven. Heel in het kort: In april 2017 kreeg ik de diagnose en ... [Lees Meer]

Een nieuw begin - Mijn leven met Parkinson Geschreven op 27 sept. 2018 Organisch, zoals alle stappen in mijn leven, dient zich een nieuw project aan. Zo noem ik het maar. In de eerste maanden van 2018 besloot ik met mijn praktijk te gaan stoppen. Ik groeide toe naar 1 juli, toen dat echt een feit was. Het voelde en voelt goed. Ik heb genoten van de lange zomer en me geen minuut verveeld. Er kwam rust en ontspanning, dat wat ik verlangde. Van binnen groeide en rijpte er iets. Toen we eind ... [Lees Meer]

Luisteren - Gastblog van Susanne Groeneveld. Ik kan goed luisteren. Vind ik zelf… Maar ik ben nóg beter in vragen stellen. Hoe kan het ook ander als je daarmee al meer dan dertig jaar je boterham verdient? Maar soms ben ik té, aldus de dochters. Als ik bijvoorbeeld nieuwe vrienden en vriendinnen het hemd van het lijf vraag. ‘Zeg mam, het is geen interview….’ Of als ik alles wil weten van mensen die we op vakanties ontmoeten. Interesse noem ik dat. Maar de dochters vinden me vooral ... [Lees Meer]

“Puuuuuck, kom je naar beneden je vader staat op je te wachten!”. Het is dinsdagmiddag, wat betekent: tennisles. Papa vindt tennis misschien wel de leukste sport die er is en brengt mij dan ook standaard naar mijn les toe. Als we aankomen maakt hij altijd een kort praatje met de tennisleraar Peter. Als hij mij komt ophalen komt hij altijd tien minuten eerder, zodat hij nog een stuk van het afsluitende wedstrijdje kan zien. Ook vandaag loopt alles volgens schema. Na het praatje met Peter geeft ... [Lees Meer]

Zo’n jaar of 7 geleden zocht ze telefonisch contact. Ze was bezig met een coachopleiding en wilde zich gaan richten op verlies- en rouwbegeleiding. Via De Rugzak was ik bij haar in beeld, zij nog niet bij mij. Dat veranderde snel na onze eerste kennismaking. Ze deed mee aan een workshop ergens in die zomer. Een stukje van haar levensverhaal deelde ze met de groep. Toen ik in het voorjaar van 2011 een lotgenotengroep voor weduwen en weduwnaars wilde opzetten, vroeg ik haar met enige schroom of ze ... [Lees Meer]

Begin april krijg ik een mail met als onderwerp ‘herinnering’. Er hoort een gedicht bij. ‘Dag, ik verloor lang geleden op 4-jarige leeftijd plots mijn moeder en heb daar de rest van mijn leven veel last van gehad. Beetje boze stiefmoeder, nooit aangeraakt, weglopen bij vrouwen en veel therapie. Toch nu al 20 jaar bij Martine en twee geweldige dochters. Mijn eigen moeder komt vaak om de hoek kijken. Ik koester die gedachten.’ Waar ze was Wees stil zei een volwassene wees stil en huil ... [Lees Meer]

Op Facebook doe ik een oproep. Het artikel over diffuus verlies is in de maak. Ik geef een paar voorbeelden en vraag of mensen hierin iets herkennen. Ik vraag om reacties. Wellicht zijn er situaties, waar ik niet aan denk. Diezelfde avond komt er een uitgebreide reactie, niet via Facebook maar, niet zichtbaar voor anderen, via de mail. Ik mag dit verhaal naar buiten brengen, de schrijfster wil wel graag anoniem blijven. ‘In december 1987 hebben wij een tweeling gekregen, twee meisjes, ... [Lees Meer]

Al na de zomervakantie begint hij er over. Hoe moet dat straks met de Kerst? Met tranen in zijn ogen vertelt hij hoe het eerst was. Naast de zomervakantie was de Kersttijd voor hen beiden het hoogtepunt van het jaar. Samen bezochten ze tuincentra en zij was dagen bezig met het optuigen van de boom en het versieren van het huis. Hij hing de lampjes er wel in en zij deed de rest. Ze kookte graag en vond het fijn om lekkere dingen op tafel te zetten. Ze waren gelukkig samen en hadden niet veel ... [Lees Meer]

Enkele jaren geleden verloor hij zijn vrouw. Hij was gek op haar. Ze hadden een lang en gelukkig huwelijk. Nu besluit hij rouwverwerking te gaan doen. Omdat er nog steeds zoveel verdriet is om haar. Hij heeft een technische opleiding gehad en later ook leidinggevende functies. Tot nu toe kon hij alle problemen in zijn leven oplossen. Behalve dit. Rouwverwerking gaan doen; dat klinkt als een behandeling ondergaan en dan is het probleem opgelost. Helaas, zo werkt het niet. Ik heb geen toverstok ... [Lees Meer]

Ellen is 14 als ze haar moeder verliest aan kanker. Ze weet dat haar moeder ernstig ziek is, maar is er niet op voorbereid dat ze dood zal gaan. Toevallig hoort ze een opmerking van iemand die bij haar moeder op bezoek is: ’Ik ben blij dat ik haar nog heb gezien.’ Ineens dringt de onvermijdelijke realiteit tot Ellen door. Ze rent weg uit de ziekenhuiskamer. Het zal de laatste keer zijn dat ze haar moeder heeft gezien. In die nacht zal ze overlijden. Ook daarna heeft Ellen haar moeder niet meer ... [Lees Meer]

Depressie, het voelde voor mij als een grijze deken die zwaar over me heen lag en op me drukte.  Alsof ik een andere bril op mijn neus had dan in mijn gewone doen waardoor ik alles op een ander, negatieve manier zag en ervaarde. Ik kon niet blij zijn en niet meer genieten van de dingen waar ik anders wel plezier in had. Ik zag op tegen dingen als boodschappen doen, een verjaardag. Denken en doen werden trager. Kramp in mijn lijf, geen zin in eten. Vreemde, negatieve gedachtes popten zomaar op en ... [Lees Meer]