Enkele jaren geleden verloor hij zijn vrouw. Hij was gek op haar. Ze hadden een lang en gelukkig huwelijk. Nu besluit hij rouwverwerking te gaan doen. Omdat er nog steeds zoveel verdriet is om haar. Hij heeft een technische opleiding gehad en later ook leidinggevende functies. Tot nu toe kon hij alle problemen in zijn leven oplossen. Behalve dit. Rouwverwerking gaan doen; dat klinkt als een behandeling ondergaan en dan is het probleem opgelost. Helaas, zo werkt het niet. Ik heb geen toverstok ... [Lees Meer]

Ellen is 14 als ze haar moeder verliest aan kanker. Ze weet dat haar moeder ernstig ziek is, maar is er niet op voorbereid dat ze dood zal gaan. Toevallig hoort ze een opmerking van iemand die bij haar moeder op bezoek is: ’Ik ben blij dat ik haar nog heb gezien.’ Ineens dringt de onvermijdelijke realiteit tot Ellen door. Ze rent weg uit de ziekenhuiskamer. Het zal de laatste keer zijn dat ze haar moeder heeft gezien. In die nacht zal ze overlijden. Ook daarna heeft Ellen haar moeder niet meer ... [Lees Meer]

Depressie, het voelde voor mij als een grijze deken die zwaar over me heen lag en op me drukte.  Alsof ik een andere bril op mijn neus had dan in mijn gewone doen waardoor ik alles op een ander, negatieve manier zag en ervaarde. Ik kon niet blij zijn en niet meer genieten van de dingen waar ik anders wel plezier in had. Ik zag op tegen dingen als boodschappen doen, een verjaardag. Denken en doen werden trager. Kramp in mijn lijf, geen zin in eten. Vreemde, negatieve gedachtes popten zomaar op en ... [Lees Meer]

Op zondagmorgen 3 januari komt Leo Bormans met zijn ‘gelukskoffer’ binnenwandelen in het Boschhuis van Annemiek Schrijver.  Haar programma heeft een toepasselijke naam, ‘De verwondering’.  Ik ben al snel geboeid door de manier waarop Leo Bormans zijn boodschap uitdraagt.  Met de nodige Vlaamse relativering leeft wat hij zegt. Zo vertelt hij al 20 jaar een geluksdagboek bij te houden. Hij zoekt niet alleen naar drie geluksmomenten van de voorbije dag maar kijkt ook naar wat hij er zelf aan heeft ... [Lees Meer]

Boos is ze over wat ze allemaal zeiden. Haar man krijgt kanker en er komt een moment dat ze te horen krijgen dat er niks meer voor hem kan worden gedaan. Haar man is gesloten, zelf is ze open en kan zich goed uiten. In de lotgenotengroep van weduwen en weduwnaren, waar ze een jaar na zijn overlijden aan meedoet, moet ik haar soms wat afremmen. Er zijn ook vrouwen die niet zo makkelijk uit zichzelf praten. Die hebben juist een zetje nodig. Lastig heeft ze het gevonden dat haar man nergens ... [Lees Meer]

Onwillekeurig gingen mijn gedachten de afgelopen week naar perioden in mijn leven dat ik niet overliep van levenslust. Tegenstrijdig, want ik was op vakantie en had het erg naar mijn zin. Kamperen maakt me gelukkig want ik ben de hele dag buiten. Dankzij WIFI kreeg ik mee wat de zelfgekozen dood van Joost Zwagerman teweegbracht. Ergens las ik: ‘Creatieve mensen kennen 5 seizoenen: lente, zomer, herfst, winter en depressie.’ Creativiteit vraagt om bevlogenheid, passie, aangeraakt worden door ... [Lees Meer]

Ze maakt een afspraak voor een eenmalige wandelcoachsessie, een cadeautje aan zichzelf. Ze staat voor een keuze en wil daar graag eens met een buitenstaander over van gedachten wisselen. 61 jaar oud is ze, haar werk doet ze nog met plezier. Toch gaan haar gedachten het laatste jaar regelmatig naar stoppen met werken. Er zijn geen kinderen en haar man werkt om gezondheidsredenen al jaren niet meer. Naast echtgenote is ze ook zijn mantelzorger al voelt ze dat niet als een last. Intussen zijn we ... [Lees Meer]

Winnen is fijn, je stijgt even boven jezelf uit. Even een moment van glorie. Individueel,  als groep, als land zelfs. Ik denk aan alle euforie rond grote voetbalwedstrijden. Als je verliest is er op zijn minst teleurstelling. Is het een kunst om te kunnen verliezen? Ons leven is een doorgaand proces van winnen en weer verliezen, verbinden en loslaten, gevonden worden en verloren raken. Bij elke nieuwe verbinding identificeren we ons met rollen, functies en beelden over onszelf, onze ... [Lees Meer]

Weten waar je bij hoort en waar je vandaan komt geeft vastigheid, het zijn de wortels in je bestaan. Dat is de diepere waarde van werken met het levensverhaal. We zijn allemaal deel van een levensketting, familie, een groter geheel. Geschreven verhalen over mensen die niet meer leven kunnen daarin de kostbare eigen herinneringen aanvullen en verdiepen. Ik dank Juul dat ik haar verhaal mag delen.  Juul is op mijn pad gekomen toen ik mensen zocht om te interviewen over hun rouwervaringen. Samen ... [Lees Meer]

Met mijn cliënten ga ik graag de natuur in. Er is een ander perspectief dan binnen de vier muren van mijn praktijkruimte. Je ervaart dat we deel zijn van een groter geheel. In het bos is groei en bloei, leven en afsterven een natuurlijk gegeven. Ook de dode bomen en planten maken deel uit van het geheel, net zo goed als de zaden. Het mooiste van alles is dat alles wat dood is grondstof is voor nieuw leven. De cirkel is rond. Met een weduwe loop ik door het bos. Haar traject is bijna afgerond. ... [Lees Meer]

Daar liep ik dan, een jaar geleden. Hoog in de weidse en imponerende Himalaya. Boven op het dak van de wereld. In het Annapurnagebergte waar een paar weken geleden een hevige sneeuwstorm woedde die mensenlevens eiste. Ons waren de weergoden goedgezind. Daarboven, ver boven de boomgrens op zo’n 4000 meter hoogte, scheen de zon en de lucht was stralend blauw. Je ziet er het wit van de besneeuwde bergtoppen van 6 – 7000 meter hoog. Geglinster van watervallen die langs de blikkerige, grijzige ... [Lees Meer]

Op een doordeweekse dag lopen we door de gezellige straatjes van Burgh-Haamstede. Bij een kleine galerie staat uitnodigend de deur open en er klinkt muziek. In de etalage staan houten voorwerpen,  die gemaakt zijn op een draaischijf. Ik zie ook figuurtjes van roodgebakken klei. Een spelend kind, een zittende vrouw. Nieuwsgierig lopen we binnen. De winkelbel gaat en een vrouw met een schort voor komt binnen. Aan haar handen te zien is ze bezig met klei. Ze roept haar man, zegt ze, ook al willen ... [Lees Meer]

Diny is al jaren mijn schildermaatje. We kennen elkaar van de tijd op de academie in Arendonk. Nu ga ik elke week op dinsdag naar Eersel om een hele dag te schilderen in haar atelier. We zijn van dezelfde leeftijd, allebei moeder en sinds kort ook nog allebei oma. Gespreksstof genoeg. En altijd komt ook haar vader wel een keer ter sprake. Ik heb hem één keer even ontmoet en toch lijkt het of ik hem al heel lang ken. Dat komt door de verhalen van Diny. Hij heeft heel wat meegemaakt in zijn ... [Lees Meer]

Het gebeurt zo af en toe. Dan kruip ik voor even terug ‘in mijn schulp’. Vergelijk het maar met een mossel. Meestal staat mijn schelp open en zuig ik alles op uit mijn omgeving. Onzichtbare voelsprieten zijn gericht op mijn omgeving, op anderen, wat ze vertellen en nog meer op de onzichtbare signalen die ze uitstralen. Enthousiast doe ik mijn werk, volg studiedagen, lees boeken, vul mijn dagen met van alles en nog wat. Tot ik merk dat ik helemaal vol zit. Ik raak vermoeid en raak geïrriteerd om ... [Lees Meer]

‘Ik moet verder’ ‘Hoeveel verlies kan een mens hebben?’ Een vraag van Wim Brands aan Christa Anbeek. In ‘Boeken’ praat hij met haar omdat ze een nieuw boek geschreven heeft.  Aarzelend schetst hij aan het begin van het gesprek hoe Christa in een jaar tijd eerst haar vader,  daarna haar moeder en haar broer verloor. Zij was 24 en studeerde nog. Haar vader en haar broer maakten zelf een eind aan hun leven. Op de dag dat politie aan de deur kwam om haar te vertellen dat ze haar broer hadden ... [Lees Meer]