Iedere hulpverlener heeft zo zijn eigen manier van werken. De een vraagt aan een cliënt of hulpvrager om vooraf een aantal vragen in te vullen, een ander heeft een vragenlijst bij de hand bij het eerste gesprek en gebruikt die lijst als leidraad.
Ik noem dat eerste gesprek uitdrukkelijk ‘kennismakingsgesprek’ en geen intake. Dat heeft een reden.
Bij mij gaat het zo:
Iemand die voor het eerst komt krijgt alle ruimte om zijn/haar verhaal te vertellen. Er is een reden om te komen, mensen zetten niet zomaar de stap om hulp in te schakelen. Voor sommigen is die drempel zelfs heel hoog. Er zit iets in de knoop, mensen lopen vast, meestal is de nood hoog als ze voor het eerst bij mij op de stoep staan. Ook het verhaal zit hoog.
En daarom kom jij met je verhaal op de eerste plaats. Natuurlijk vind ik het ook belangrijk om een inschatting te kunnen maken van de hulpvraag. En valt deze hulpvraag wel binnen mijn competentie of moet ik doorverwijzen? En er zijn dingen die ik wil weten. Maar dat komt wel. Ergens in het verhaal of daarna.
M.L. King zei ooit: Als je vertrouwen hebt, hoef je niet de gehele trap te zien om de eerste stap te zetten.
Origineel: Faith is taking the first step even when you don’t see the whole staircase.
Durf jij die eerste stap te zetten? Ga je voor meer rust in je leven dat nu vol chaos nu? Voor een last die lichter is om te dragen? Voor meer vertrouwen in jezelf? Voor een toekomst die niet meer beangstigend is? Je bent welkom!