Ik loop met je mee

Mijn leven met Parkinson

  • Home
  • Weblog
  • Handreikingen bij verlies en rouw
    • Artikelen
    • Boeken en links

Verhalencirkel – juli 2016

13 juli 2016 by Nellie Wijffelaars Leave a Comment

Enkele jaren geleden verloor hij zijn vrouw. Hij was gek op haar. Ze hadden een lang en gelukkig huwelijk. Nu besluit hij rouwverwerking te gaan doen. Omdat er nog steeds zoveel verdriet is om haar. Hij heeft een technische opleiding gehad en later ook leidinggevende functies. Tot nu toe kon hij alle problemen in zijn leven oplossen. Behalve dit.

Rouwverwerking gaan doen; dat klinkt als een behandeling ondergaan en dan is het probleem opgelost. Helaas, zo werkt het niet. Ik heb geen toverstok waar ik verdriet mee weg kan toveren en geen toverballen tegen de pijn van het missen. Ik kan mensen begeleiden maar het verdriet niet oplossen. Dat begrijpt hij.

Bij oudere cliënten gebruik ik vaker de verhalencirkel. Hierop staan de 4 seizoenen centraal. Hij is in de winter van zijn leven, zoals hij zelf lachend benoemt. Er zijn heel wat ‘blaadjes gevallen’. Ouders, broers en schoonzussen, verdere familie. De vriendenkring is behoorlijk uitgedund. Na zijn werkzame leven heeft hij met veel plezier zijn tijd gevuld met zijn oude hobby muziek. Nu laat zijn fysieke toestand dat niet meer toe en geniet hij passief van muziek. Zijn wereld is klein geworden. Gelukkig wonen zijn kinderen en kleinkinderen dicht bij hem. En nu, een paar jaar geleden, is zijn vrouw overleden. Het is het allergrootste verlies in zijn leven.

Ze was ziek, al langer. En toch had hij ergens het idee dat hij eerder dood zou gaan. Nee, er over praten deden ze niet. Dingen moet je accepteren zoals ze zijn, vindt hij. Met zijn hoofd. Zijn hart vertelt hem een ander verhaal. Dat hij inlevert aan gezondheid, daar kan hij mee leven ook al beperkt hem dat in zijn functioneren en is er ongemak en zijn er dagen van ziek zijn. Maar dat hij zijn vrouw moet missen is moeilijk te verteren.

Veel gesprekken heeft hij niet nodig. Hij vertelt graag over zijn leven. Verhalen met een lach en een traan. Die tranen zitten hoog als hij over zijn vrouw praat, hun  eerste ontmoeting, de  verkeringstijd en hun lange huwelijksleven. Over haar zorgzame karakter, hoe ze hem alle ruimte gaf om zijn werk te doen. Hoe fijn het was om later samen op de kleinkinderen te passen. Ze hebben veel gereisd samen, ook met de kinderen.

Met glinsterende ogen praat hij over zijn ouders en zijn jeugd, de studietijd en de verschillende banen die hij heeft gehad. Als hij stopt met werken gaat hij opnieuw  op muziekles, gaat studeren, haalt diploma’s en vindt hier veel voldoening in. Zijn gezicht straalt als hij vertelt over die jaren.

Hij realiseert zich dat hij een mooi leven heeft gehad. Een goed thuis, met een zorgzame moeder en een vader die ook in de hongerwinter zorgde voor eten op tafel. Zijn ambitie bracht hem op veel plekken in de wereld. Hij heeft een actief leven kunnen leiden gesteund door zijn vrouw die thuis zorgde dat alles op rolletjes liep.

‘Ja, ik heb een mooi leven gehad!’ Hij zegt  het vaker in de paar gesprekken die we hebben gehad. Aan het einde van het derde gesprek  zegt hij bij het afscheid nemen: ‘Misschien moet het zo wel zijn. Misschien hoort dit nu bij mij.’

Het vervolggesprek belt hij af, hij is ziek. Hij zal me nog bellen.
Een week later gaat de telefoon. Hij zegt nog eens goed over alles na te gaan denken. Voorlopig heeft hij geen behoefte aan een nieuwe afspraak. Het verbaast me niet, er is een knop om. Hij bedankt me voor de prettige gesprekken. Ik herinner hem  er aan wat hij de laatste keer bij het weggaan zei. Hij is het vergeten. Ik wens hem alle goeds.

Bij de familieberichten in de krant zie ik een bekende naam. Zijn verhalencirkel, zijn leven is rond. De hele verdere dag loop ik met een brok in mijn keel. Ik mocht even met hem meelopen. Hopelijk heb ik iets in hem geraakt waardoor hij anders kon kijken naar wat er was. Hij heeft iets in mij geraakt.

 

Uncategorized

Geef een reactie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Logo

Actueel

• DE RUGZAK oktober 2018
De aller- allerlaatste Rugzak

• WEBLOG
Over angst en vertrouwen
30 dec 2021
Voedsel voor de geest
12 mei 2021
Over lepels en energie
27 april 2021
Slow-motion
8 april 2021
Klein geluk als je ziek bent
maart-2021
Lopen en Parkinson
4 oktober 2020
Depressie en Parkinson –
31 juli 2020
3 jaar na de diagnose –
15 april 2020
Onwerkelijk – 18 maart 2020
Loslaten – januari 2020
Na 5 weken Thiamine HCL–
21 oktober 2019
Project ogen  14 sept. 2019
Parkinson-op-maat onderzoek –
19 september 2019
Poffertjes 20 juli 2019
Ups and downs
2 juli 2019
Tremor
21 mei 2019
Een vraag van gewicht en sh..
momenten – 27 febr. 2019
Bam – Virusaanval – 7 febr. 2019
Op blote voeten in de sneeuw –
Vervolg Wim Hof 25 jan. 2019
Beretrots januari 2019
Lichtpuntjes 29 december 2018
Dilemma – 17 december 2018
Is er iets veranderd? – 29 nov. 2018
Mijn startmotor is in de war –
20 nov, 2018
Challenge – 1 nov.  2018
Ups and downs
– 13 okt. 2018
Aangenaam, ik ben een VMPer
– 5 okt. 2018

 

 

  • Facebook

IK LOOP MET JE MEE

Mijn leven met Parkinson

Nellie Wijffelaars-Driessen

CONTACT

E-mail: nellie.parkinson@ikloopmetjemee.nl
Tel. 040-2264451 (evt. voicemail inspreken)

© 2023 - ikloopmetjemee.nl