Ik loop met je mee

Mijn leven met Parkinson

  • Home
  • Weblog
  • Handreikingen bij verlies en rouw
    • Artikelen
    • Boeken en links

Symposium ‘het verlies van een baby – De impact op ouders en professionals

Op 22 nov. j.l. was ik aanwezig bij het symposium ‘Het verlies van een baby – De impact op ouders en professionals’.  Een intens verdrietig onderwerp. Toch werd het een rijke en mooie middag in het UMC Leiden. Het symposium werd gehouden in hetzelfde ziekenhuis waar Kathy Beckers-Mansell 22 jaar geleden te vroeg beviel van een tweeling. Haar zoontje Jari werd ziek en redde het niet. Zijn tweelingzusje Diede werd ook ziek, maar kwam er door en is nu een jonge vrouw die haar vleugels uitslaat. Net als de andere twee kinderen die daarna geboren werden in het gezin.

Het was de middag van de boekpresentatie van ‘Rouwen na het verlies van je baby’, geschreven door Kathy Beckers-Mansell.

Ze vertelde haar eigen verhaal. Op haar eigen tempo, want ook zoveel jaren later waren de emoties nog dicht onder de oppervlakte. Ze vertelde over hoe ze toen met de ene voet in het graf en de andere in het leven, verder ging. Over de blijdschap om nog een zoon en dochter, die het gezin uitbreidden. Over haar angst nog een kind te verliezen, angst die altijd zal blijven. ‘Het geluk is groter gegroeid dan het verdriet in ons leven.’

Schrijfster Kristien Hemmerechts mocht het boek aanbieden. Ze is moeder van drie en verloor er twee kort na de geboorte. Ze vertelde hoe ze er in die tijd naar streefde haar verdriet te beheersen. ‘In de ontmoeting met Kathy heb ik geleerd dat je niet altijd flink hoeft te zijn.

De middag is mooi, omdat zo voelbaar is, dat alle mensen die betrokken zijn bij dit gebeuren, dat niet alleen met hun professionaliteit doen, maar ook met een open hart.Tim Overdiek is de presentator. Hij, die weet heeft van verlies vanuit zijn eigen ervaring, begint met: ’Wat zeg je, als iemand een kindje krijgt dat doodgaat? Ik weet het niet.’

Freek, psychosociaal therapeut, is vader van 7 kinderen, waarvan er twee maar even hebben geleefd. Hij bijt de spits af. Hoe blijf je aanwezig in de ontmoeting met een vader of moeder die een kind heeft verloren? ‘Vanuit je eigen plek met je eigen verlies. Dit is een zaak van het hart. Dat vraagt moed.’

Professor neonatologie aan het LUMC Enrico Lopriore vertelt dat er elk jaar ongeveer 800 kinderen doodgeboren worden en 600 kinderen overlijden in hun eerste levensjaar. Hoe is het om als dokter aanwezig te zijn bij voor ouders misschien het moeilijkste moment van hun leven? ‘We worden er niet goed in opgeleid en toch weet ik dat je, als je het goed doet, voor ouders het verschil kunt maken.’
‘Het is indrukwekkend om te zien hoe krachtig ouders kunnen zijn.’
Hij vraagt extra aandacht voor ouders van een tweeling, waarvan net als bij Kathy, het ene kindje het niet redt en het andere wel.

Manu Keirse, met zijn levenslange ervaring in begeleiden bij verlies en rouw, was lang werkzaam in het ziekenhuis. ‘Vertel eens’ zijn woorden die wonderen doen. ‘Aandacht voor het verhaal ondersteunt de veerkracht van mensen.’

Floortje Agema is niet alleen schrijfster en verliesbegeleider, maar ook werkzaam in het mortuarium in het Radboud UMC. Ze vertelt over de waarde van een zacht dekentje voor een overleden kindje als ouders nog niets hebben. Dat ze ouders niet alleen condoleert (wat blijft dit een naar woord) maar ook feliciteert. Ze zijn papa en mama geworden van een kindje en zullen dat hun hele leven blijven. ‘Ouders mogen trots zijn op dit kindje.’

Maatschappelijk werkster Monique Duijvestein gebruikt vaak het woord ‘counselling’. (Ha, mijn vak raakt ingeburgerd.) Ze vertelt over hoe ze stap voor stap ouders begeleidt in een periode waarin soms keuzes moeten worden gemaakt die niemand wil maken. Ze vat haar werk zo samen: ‘Ouders helpen te komen bij hun innerlijke wijsheid, hun ‘eigen wijsheid’ in een periode waarin ze in de essentie van hun leven staan.’

De laatste in de rij is Riet Fiddelaers, die samen met dochter Hanneke van Publicatiebureau In de Wolken, opnieuw (letterlijk) aan de wieg stond van een bijzonder boek. Ze vraagt aandacht voor de broertjes en zusjes van dat kindje dat doodging. Hoe klein kinderen ook zijn, ze krijgen alles mee wat er gebeurt. ‘Een volwassene die de taal van het kind verstaat, kan voor dat kind het verschil maken.’

Het verschil maken, daar gaat het om. En dan met een open hart!

‘Rouwen na het verlies van je baby’, een echte aanrader!

Logo

Actueel

• DE RUGZAK oktober 2018
De aller- allerlaatste Rugzak

• WEBLOG
Over angst en vertrouwen
30 dec 2021
Voedsel voor de geest
12 mei 2021
Over lepels en energie
27 april 2021
Slow-motion
8 april 2021
Klein geluk als je ziek bent
maart-2021
Lopen en Parkinson
4 oktober 2020
Depressie en Parkinson –
31 juli 2020
3 jaar na de diagnose –
15 april 2020
Onwerkelijk – 18 maart 2020
Loslaten – januari 2020
Na 5 weken Thiamine HCL–
21 oktober 2019
Project ogen  14 sept. 2019
Parkinson-op-maat onderzoek –
19 september 2019
Poffertjes 20 juli 2019
Ups and downs
2 juli 2019
Tremor
21 mei 2019
Een vraag van gewicht en sh..
momenten – 27 febr. 2019
Bam – Virusaanval – 7 febr. 2019
Op blote voeten in de sneeuw –
Vervolg Wim Hof 25 jan. 2019
Beretrots januari 2019
Lichtpuntjes 29 december 2018
Dilemma – 17 december 2018
Is er iets veranderd? – 29 nov. 2018
Mijn startmotor is in de war –
20 nov, 2018
Challenge – 1 nov.  2018
Ups and downs
– 13 okt. 2018
Aangenaam, ik ben een VMPer
– 5 okt. 2018

 

 

  • Facebook

IK LOOP MET JE MEE

Mijn leven met Parkinson

Nellie Wijffelaars-Driessen

CONTACT

E-mail: nellie.parkinson@ikloopmetjemee.nl
Tel. 040-2264451 (evt. voicemail inspreken)

© 2023 - ikloopmetjemee.nl