Soms stormt het niet alleen buiten, maar meer nog in mijn hoofd en lijf. Onverwacht gebeurt er iets, in een gesprek, op een andere manier en ik sla op tilt. Of hooggevoeligheid daar aan bijdraagt? Ik denk het wel.
Zo ook een tijdje terug. Op het forum van een landelijk netwerk van coaches presenteert een collega een nieuwe therapie die goede resultaten zou bieden bij depressieve gedachten (depressie, futloosheid enz.). Depressie, daar blijven mijn ogen aan haken. Ik lees hoe ze, nieuwsgierig geworden naar de nieuwe therapie, een training gaat volgen. Ze wil er “een nieuwe tool leren”. Ze beschrijft haar ervaring. Tijdens de training wordt haar duidelijk, dat ze er niet langer omheen kan, ze is al jaren in depressie. Tegelijkertijd ontdekt ze welke negatieve overtuiging de depressie in stand houdt. Dankzij de nieuwe therapie gaat het nu, 10 maanden later, nog steeds goed met haar.
Ik reageer verbaasd; is dit depressie? Ook mijn man en enkele ervaringsdeskundige vriendinnen reageren hetzelfde. Ik reageer via het forum en leg mijn bedenkingen uit. Depressie is een ziektebeeld, complexer en veel méér dan alleen negatieve overtuigingen over jezelf. Ik schrijf dat ik meerdere depressies heb gehad, dus ervaringsdeskundige ben en me daarnaast uitgebreid heb verdiept in soorten depressies, mogelijke oorzaken, behandelwijzen, wel of geen medicijnen enz.. Bewust schrijf ik: “ik heb” en niet ”ik ben depressief geweest”. Je zegt toch ook niet:”ik ben een gebroken been”, “ik ben een hartinfarct” of “ik ben borderline”. Het gaat altijd om een mens mét!
Mijn reactie heeft niet te maken met de waarde van de bewuste therapie. Wat me dwars zit is dat ze o.a. háár persoonlijke ervaring, die zij betitelt als depressie, gebruikt om aan te tonen dat de therapie werkt. Er wordt een beeld neergezet van depressie wat wel erg rooskleurig is. Ze is zo enthousiast , dat ze in Nederland de therapie in de markt wil gaan zetten. Dat is mij een beetje te kort door de bocht.
In haar reactie maakt ze o.a. duidelijk, dat ze vanuit haar NLP-achtergrond depressie alleen kan zien als iets wat je zelf wél of niet (bewust of onbewust) doet. “Als ik blijf geloven in negatieve gedachten over mezelf raak ik in depressie enz.” Voor iemand die geen persoonlijke ervaring heeft met depressie zal dit logisch klinken
Ik reageer beleefd en kort: mijn beleving is anders, depressie is iets wat je overkomt. Acceptatie van de situatie zoals hij is, is al heel wat. Dat je daarna een eigen verantwoordelijkheid hebt in je genezingsproces is een ander verhaal.
Dan steekt de storm op. In gedachten voer ik hele gesprekken met haar om haar te overtuigen van mijn mening. Mijn lijf is een en al spanning, mijn buik doet zeer, ik kan er soms niet van slapen. Er is boosheid in me, ook verzet, ik voel me murw. Vooral het NLP-verhaal raakt me. In een depressie voelde ik me al zo vreselijk schuldig, dit zou het schuldgevoel alleen maar versterken. Eigen schuld, dikke bult, zo voelt het. Daar heb je het weer, z.g. deskundigen die wel even denken te vertellen hoe het zit. Ik heb er opnieuw mijn buik zó van vol!
Sinds mijn eigen ziekteproces heb ik gesproken met veel mensen die worstelen met depressie. Ze komen allemaal zonder uitzondering het taboe tegen, wat ook nu nog op depressie rust. Hoeveel meer begrip krijg je van je omgeving als je iets lichamelijks mankeert. Begrip is zo broodnodig. Iemand die gewoon naar je luistert, zonder oordeel. Dan heb ik het nog niet over enige compassie (niet te verwarren met medelijden!).
Ik ga lopen. Als ik het bospad insla hoor ik de populieren ratelen in de wind. Het lijken mijn gedachten wel, ze houden niet op. Ik denk aan het boek “Spiegelingen”van Gerwine Würing, waar ik deze week in heb gelezen. “Dat wat jouw aandacht trekt in de natuur weerspiegelt wat leeft in je ziel.”
Het is mooi in het bos, herfst in al zijn glorie. Ik “herkauw” het hele verhaal. Mijn aandacht wordt getrokken door een boomstam, die zo’n meter boven de grond afgebroken is. Ik ga van het brede pad af enkele meters het bos in. Wat een levendig stukje bos is dit! Is dat in ons leven ook zo, dat er meer te beleven valt buiten de gebaande paden? Omgewaaide bomen en afgebroken takken die nu liggen te verrotten, restanten van een hevige storm enkele jaren geleden.Veel mos, allerlei paddestoelen, groene varens. Ook overal jonge scheuten van lariksen en Amerikaanse eiken. Scherpe contrasten maar wat is het hier mooi!
Tussen de wortels van de boom vind ik een nog gave stronk. Ik pak hem bijna eerbiedig op. Aan de ene kant een diepe knoest met een holte, aan de andere kant enkele sierlijk gebogen toegespitste takken. Het beeld is er snel: het knoestige was de donkerte in mijn leven, het zwarte gat wat me bij tijden gevangen hield. De sierlijke takken staan voor mijn bevrijding, de groei die ik heb doorgemaakt. Ik heb me aan het donker ontwor(s)teld. De stronk voelt prettig in mijn hand, alsof ik een tas draag. Door de zwaarte is het net of hij me helpt rechtop te lopen.
Als ik verder loop geniet ik van de kleurenpracht in het bos en denk aan de rijkdom die nu in mijn leven is. Tegelijkertijd stromen de tranen over mijn wangen. Verdriet om de pijn, het onbegrip en de eenzaamheid van toen.
Al lopend komt er rust in mijn hoofd. De stronk helpt me om bij mijn eigen kracht te komen.
Eindelijk, daar is de rust waar ik naar zocht. Dank je wel bomen en bos, dank je wel wind.
Nee, ik ga niet meer reageren. Zo’n forum op internet is niet de geschikte plaats. Mijn missie om meer begrip te kweken voor mensen met depressie doe ik op andere manieren. Door er zelf zonder schaamte of schuldgevoel over te praten. Door te ijveren voor betrokkenheid van hulpverleners. Door me in te zetten voor het zelfhulpnetwerk. Door het schrijven dit stukje.
Hoe is dat bij jou? Stormt het ook bij jou wel eens van binnen?
Durf je jouw gevoelens toe te laten of stop je ze weg?
Wat helpt jou om in je eigen kracht te blijven?
Durf jij het gebaande pad te verlaten?
Geef een antwoord