Wat is er in jou wat je overeind houdt als je in je leven geconfronteerd wordt met onverwachte tegenslag, een grote verandering, ziekte, verlies? Er zijn situaties waarin het leven je uitdaagt. Dan komt het aan op je veerkracht, je vermogen om als het ware mee te veren. Dan komt het aan op je aanpassingsvermogen, optimisme, je vermogen om je emoties te uiten, steun te zoeken in je omgeving.
Onherroepelijk brengen moeilijke tijden allerlei emoties met zich mee. Stress, angst, verdriet, boosheid, verzet en nog veel meer. Het is al heel wat als je je emoties toe kunt laten, ze onder ogen durft te zien en er niet van wegloopt. De mens is zo gebouwd dat er een beschermingsmechanisme in werking treedt als er iets traumatisch gebeurt. De werkelijkheid kan te groot zijn om in een keer te bevatten. Ik zag het op t.v. toen een jonge vrouw, in mijn ogen nog een meisje, geïnterviewd werd. Ze was getuige van de verschrikkelijke gebeurtenissen op het Noorse eiland. Haar ooggetuigeverslag gaf ze zonder enige emotie. Ik kon zien dat ze verdoofd was, nog volledig in shock. Pas later zal echt tot haar doordringen wat er met haar vrienden gebeurde. Dat ze zelf aan de dood ontsnapte op die noodlottige vrijdag in juli.
In de reportages zie ik hoe de mensen in Noorwegen steun zoeken bij elkaar, samen rouwen, elkaar troosten. Ik hoop voor dat meisje dat er mensen in haar omgeving zijn waar ze telkens opnieuw mag en kan praten over wat er is gebeurd. Dat geldt natuurlijk voor alle betrokkenen. Het is zo belangrijk dat er mensen om je heen zijn waar je op terug kunt vallen. Waar je, al is het honderd keer opnieuw, je verhaal mag doen. En gewoon kunt zeggen:“Vandaag heb ik zo’n slechte dag!”
Draagkracht, dat is wat je nodig hebt om verlies te kunnen dragen. Je komt terecht in een stroming, die al kronkelend zijn weg zoekt. Soms ben je in rustig vaarwater, soms onrustig. Je kunt hindernissen tegenkomen onderweg en bochten. Toch is er altijd die bedding die zorgt dat de stroming binnen de oevers blijft. Draagkracht is je bedding. Steun van je omgeving versterkt je draagkracht. Zeker als je die toelaat.
Een moeder die haar dochter verloor nadat ze jarenlang ziek was geweest, zei:”Rouwen om je kind is een lange, donkere, eenzame weg die je uiteindelijk alleen moet gaan. Ik heb wel geleerd om daarbij de luiken open te houden! Je hoeft het niet alleen te doen.”
Innerlijke kracht, we hebben het allemaal, daar ben ik van overtuigd. Misschien ben je je daar niet eens van bewust. Als alles zijn gewone gangetje gaat, heb je het ook niet zo nodig. Dat verandert als er iets ingrijpends in je leven gebeurt.
Ik maak wel eens de vergelijking met een duikelaar. Zo’n speelgoedpoppetje waar je lekker een zwiep aan kunt geven. De duikelaar gaat van links naar rechts maar komt langzaam maar zeker weer rechtop. Er zit een loodje onderin wat zorgt dat hij niet omver gaat.
Je kunt door een heftige gebeurtenis flink ‘uit het lood geslagen zijn’. Het gevoel hebben uit je evenwicht te zijn, heen en weer geslingerd te worden. Je hebt een flinke opdonder gekregen. Er kunnen goede dagen zijn, ook dagen dat het helemaal niet gaat. Het gaat met vallen en opstaan. En toch is er in ieder mens dat ‘loodje’.
Voor de een is het genoeg om het ter sprake te brengen. Er is meteen herkennen, een innerlijk weten en voelen. Voor een ander is het zoeken. Om allerlei redenen kun je het contact met je innerlijke kracht kwijt zijn. Het is er wel maar je voelt het niet. Dan is er werk aan de winkel. In de begeleiding gaan we dan eerst daaraan werken.
Voor mij is de varenplant een symbool van die kracht waar we allemaal over kunnen beschikken. In deze tijd van het jaar staat hij groen en krachtig te groeien. In de tere uiteinden zie je ook zijn kwetsbaarheid. In herfst en winter sterft hij volledig af en verschrompelt tot een hoopje bruin afval. De plant gaat schijnbaar dood. Niet zichtbaar onder de grond zit zijn taaie wortel, die geduldig wacht tot er weer licht en warmte komt. Ik vind het prachtig om in het voorjaar het opgerolde jonge blad te zien groeien. Wat een kracht is er van binnenuit om te ontrollen en in volle lengte op te richten.
Kracht is voor mij altijd gekoppeld aan kwetsbaarheid. Het een heeft met het ander te maken. Als je je eigen kwetsbaarheid onder ogen durft te zien, ook aan anderen kunt laten zien, is dat een teken van kracht.
Hoe is dat bij jou?
Waarin ben jij kwetsbaar?
Ken jij je innerlijke kracht?
Geef een antwoord