Over angst en vertrouwen – dec 21

Via whatsapp wenst ze me ‘Fijne dagen samen, met veel licht en warmte! En vertrouwen in het nieuwe jaar!’
Vertrouwen, de tegenhanger van angst. Angst gaat over bang zijn wat er misschien gaat gebeuren. Problemen met gezondheid, angst om corona te krijgen, angst voor de progressie van Parkinson, angst voor naderend onheil. Bij angst denk ik aan donker, dreiging, mist, aan een barrière die me tegenhoudt om voluit te leven. Angst is die stem in mijn hoofd die zegt: ’Wat als…..’

Ik ken de angst, ze heeft me afgelopen jaar behoorlijk beziggehouden en was een tijdlang wel erg nadrukkelijk aanwezig. Aan het begin van de zomer werd ik opnieuw getroffen door een depressie, maar nu zo heftig, dat ik het niet meer kon bolwerken. Ik moest opgenomen worden. Wekenlang leek het of ik midden in een grote donderwolk leefde. De dag doorkomen was een worsteling, het voelde als overleven. Gewoon leven stond ver van me af; ik was zo niet mezelf. In een depressie zijn denken en voelen zo anders.

Depressie, het was niet de eerste keer.
Met mijn verstand weet ik dat bij mij depressie overgaat. Maar het voelt dan niet zo. De stem van de angst is zo hardnekkig. ‘Wat als het deze keer niet overgaat? Wat als ik me altijd zo ellendig blijf voelen?’

De buitenwereld zag eerder dan ik dat ik heel langzaam uit die donkere hel omhoog kroop. De depressie ging over en er kwam een dag dat ik dacht en voelde; ‘Ik ben er weer.’ De angst doofde uit. Maar, de ene angst maakte plaats voor de andere. ‘Wat als de depressie terugkomt?’  

Hoe zat het met mijn vertrouwen?
Na thuiskomst pakte ik de draad van mijn gewone leven op. Het was wennen, de automatische piloot was zoek. En niet alleen mentaal maar ook fysiek moest ik herstellen. En vooral… leren leven met die angst. Ik kan er geen verzekering voor afsluiten. Niemand kan me garantie geven dat ik nooit meer een depressie door zal maken. Ik kwam thuis met andere medicatie. Hopelijk doen de pillen wat ze beloven maar ook daar durf ik niet blind op te vertrouwen.
Verder leven na een opname, het bleek een klus. Mijn zelfbeeld weer in balans krijgen, het voelde nog zo kwetsbaar. Het was alsof ik mezelf moest terugvinden. Ik moest opnieuw vertrouwen krijgen in mezelf. En vertrouwen in het leven.

Vertrouwen, de tegenhanger van angst.
Het is een keuze, dat weet ik. Het is ook een karwei. Het is alsof de angst verstopt zit in een donker hoekje en af en toe onverwacht eruit springt. Ik kan er niet omheen en moet hem aankijken. Ik zeg wel eens in gedachten: ’Ik weet dat je er bent angst. Ik begrijp het ook wel. Die opname was zo’n nare ervaring, dat vergeet ik niet zomaar. Toch geef ik je niet meer aandacht. Want je helpt me niet.’ Bang zijn houdt me in een wurggreep, zet me vast. Bang zijn berooft me van mijn vermogen om te genieten van mijn leven.’ 

Leven vanuit vertrouwen, daar kies ik voor.
Dit is wat me helpt: leven bij de dag. Een plannetje maken voor elke dag. Bewust dingen doen, zodat ik s ‘avonds met voldoening terug kan kijken. De dag sluit ik af, door even terug te denken aan wat deze dag fijn maakte. Aan wat goed gegaan is. Elke dag heeft zijn eigen lichtpuntjes. Een ‘positief dagboek’ bijhouden, noemen ze dat op de PAAZ.

Ik denk aan Thich Nath Hanh, boeddhistisch monnik.
Hij vertelde het zo: ‘We hebben allemaal een innerlijke tuin met in potentie positieve en negatieve zaden. Positieve zaden zijn gevoelens van liefde, dankbaarheid, tevredenheid, vertrouwen. Negatieve zaden zijn angst, woede, verdriet, jaloezie. Om een zaadje tot bloei te brengen, heeft het aandacht nodig en voedsel. Alles wat je aandacht geeft, groeit.’
Als je bang bent, heeft ons denken de vervelende gewoonte, gedachten te produceren die de angst groter maken. Ze voeden de angst. Gedachten gaan vaak hun eigen gang. Ze gaan door, ze zijn er gewoon. Het is een illusie om te denken dat ik mijn gedachten altijd kan sturen. Wat ik wel kan doen is ze opmerken, waarnemen zonder erin mee te gaan en ze weer laten gaan. En dan mezelf terugbrengen naar nu. Naar mijn voeten die lopen, naar de natuur buiten, naar mijn handen die groenten snijden. Helpend is ook, de gedachten af te leiden.

Een depressie doormaken doe je alleen.
Maar ik stond niet alleen. Als een warme mantel voelde de steun van mijn man, van ons gezin. Een heel pak kaarten ligt nog op mijn bureau, er was zoveel meeleven. Nog nooit heb ik zoveel bloemen gekregen als in die tijd en daarna, toen ik weer thuis was. Het was hartverwarmend.
Op zo’n afdeling verblijven allerlei mensen, van jong tot oud, ieder met zijn eigen sores. Gewone mensen, ook bijzonder om te leren kennen. Nog bijzonderder was de onderlinge solidariteit. Therapie doe je in een vaste groep. Je leert elkaar kennen in een periode dat je uiterst kwetsbaar bent. Gaandeweg werd het een hecht clubje. Toen ik weer thuis was, ging de therapie nog een tijdje door. We zeiden wel eens dat het leek alsof we een beetje familie van elkaar waren geworden.
Ik ben alle mensen van de zorg dankbaar. Dit zijn mensen die werken met hun hart.

Vertrouwen in het nieuwe jaar.
Ja, ik ga met vertrouwen het nieuwe jaar in. Ver vooruitkijken doe ik niet. Ik merk dat ik nog op mijn hoede ben. De angst is niet helemaal weg, dat is dan maar zo. Het zijn de kleine, gewone momenten die ik koester. Er is veel om blij en dankbaar voor te zijn. Er blijft veel om van te genieten. Mijn man heeft een paar jaar geleden wel eens gezegd: ‘Je wordt door zoveel mensen gedragen.’ Het is waar, ik heb het opnieuw ervaren.
Het maakt me een dankbaar mens.

Beste lezer, dank dat je dit lange verhaal hebt gelezen. Van harte wens ik je een liefdevol, gezond en voorspoedig 2022! O ja, en vooral ook vertrouwen.