Onwerkelijk – 18 maart 2020

ONWERKELIJK

Dat omschrijft het beste mijn gevoel deze dagen. Was Corona eerst iets van ver weg, nu komt het elke dag dichterbij. De toespraak van premier Rutte afgelopen maandag was overduidelijk. Het is menens, veel mensen zullen besmet worden, dit is ons beleid. Onwerkelijk: scholen, restaurants, sportclubs en nog veel meer gaan dicht. Aan het eind komt zijn dringende oproep: ‘Samen komen we deze moeilijke periode te boven. Let een beetje op elkaar. Ik reken op u.’

Daarvoor, in het weekend heb ik voor mezelf al een knoop doorgehakt. Ik zal de komende week thuisblijven en aan sociale onthouding doen. Ik voel me fit maar ben wat snotterig en benauwd. Voor mij niet vreemd want mijn ‘reactieve luchtwegen’ reageren al mijn hele leven versterkt op temperatuurverschillen, inspanning, verflucht, parfum, baklucht of tabaksrook. Al meer dan 25 jaar hangen stickers ‘verboden te roken’ bij ons in huis.

Na een heerlijke vakantie in La Palma, een van de Canarische eilanden, vlogen we 2 ½ week geleden naar huis. Airco in een vliegtuig is zo’n trigger, vandaar nu dat gesnotter en die benauwdheid. De verhoogde dosis vit C helpt me zeker om er verder weinig tot geen last van te hebben. Maar toch…..
Met frisse tegenzin moet ik onder ogen zien dat ik extra kwetsbaar ben. Ik ben niet meer zo piepjong met mijn 68 en ik heb verschillende chronische ziektes waaronder Parkinson en die gevoelige luchtwegen. Tot slot (met een knipoog) ben ik ook nog oma.
Dus: Geen sociale dingetjes, geen Pilatesles, niet oppassen bij onze dochter in Utrecht a.s. donderdag en boodschappen ga ik voor het eerst door AH laten bezorgen.

De volgende dag hoef ik de Pilatesles niet meer af te zeggen, er is geen les voorlopig. Ook oppassen hoeft niet. Ze kunnen allebei thuis werken en zorgen om beurten voor hun zoontje. De opvang is dicht. We mogen voorlopig niet op bezoek bij mijn jongste schoonzusje. Ze heeft syndroom van Down en dementeert. Het voelt vreemd om dit niet te doen. Ook al weten we dat ze in supergoeie handen is. Voor het eerst zal ze haar verjaardag zonder haar familie vieren. Niet naar mijn jarige zus, geen schrijfgroep volgende week. Langzaam maar zeker wordt mijn agenda leger en leger. Onwerkelijk. Gelukkig, ik houd van telefoneren en ontdek ineens hoe leuk videobellen via WhatsApp is.

Ook onwerkelijk. Terwijl het openbare leven bijna is stilgelegd, schijnt de zon en beginnen allerlei bomen, planten en struiken te groeien en bloeien. Vogels fluiten. In de nog kale notenboom volgen we pa en ma ekster hoe ze hun nest bouwen. Takje voor takje wordt ingevlogen en geweven. Onder de boom liggen takken die het nest niet hebben gehaald. Onze kleinkinderen hebben nestkastjes beschilderd voor opa’s verjaardag in februari. Ze hangen in het zicht. Als we s’morgens buiten koffie drinken zien we meesjes in en uit vliegen.

Mijn tuin roept, vooral in het voorjaar is er veel te doen. ‘Niet overdrijven, een half uur, hooguit 3 kwartier en dan stoppen’, neem ik me voor. Mijn Parkinson-lijf is hooggevoelig geworden. Spieren reageren meteen met spierpijn op ongewone bewegingen. Slapen op een ander kussen is al genoeg b.v..
Het valt niet tegen die eerste keer tuinieren. Bukken lukt ondanks mijn onderrug die heel gauw pijnlijk is. Buikspieren goed aanspannen helpt. Gelukkig kan ik nog goed op mijn hurken zitten. Als ik de tijd neem om weer tot staan te komen, lukt dat ook. Vorig jaar dacht ik nog dat onze tuinschaar bot was. Nu weet ik dat mijn handen niet meer automatisch knippen met een schaar of tuinschaar. Met extra aandacht knippen en een dosis geduld kom ik een heel eind. De lucht voelt warm, citroenvlinders vliegen rond, een hommel zoemt. Ik voel me gelukkig en weet ineens weer waarom ik altijd zo graag getuinierd heb. De kruiwagen is nu vol met afgeknipt afgestorven loof. Tevreden ruim ik op en constateer de volgende morgen dat het meevalt met de spierpijn.

Onwerkelijk. 5 jaar geleden had ik niet kunnen bedenken dat ik de diagnose van de ziekte van Parkinson zou krijgen. Zonder dat ik het wist had ik de ziekte al. Nu weet ik niet meer beter, het is mijn realiteit en ik denk vaker dat ik eraan ben gewend.

Word ik overmoedig de volgende dag? Er moeten wat plantjes worden gedeeld. Vorig jaar gezette lavendelplantjes hebben het loodje gelegd; nieuwe zijn gekocht en die wil ik in de grond zetten. Martien is druk bezig in de groentetuin. Ik wil de dingen zo lang als ik kan zelf blijven doen. Als het echt nodig is, vraag ik zijn hulp.
De lavendelplantjes zetten valt nog mee, de oude zijn er al uit en de grond is los. Dan komt het zwaardere werk. Met een spade maak ik de grond los, spit plantjes uit, deel ze. De kluiten van de Rozanne-geranium zijn behoorlijk taai. Voor mijn krakkemikkige lijf is dit hard werken. Toch geeft het een goed gevoel. Dit kan ik nog. De plantjes daarna in de grond zetten kost meer kruim. Binnen een uur is de klus geklaard.

Maar dan s ’avonds. Ik zwalk door het huis, mijn handen willen helemaal niet, zelfs mijn hoofd is moe. Krakend en piepend sta ik de volgende morgen op. De trap af gaat nog wel, de trap later weer op gaat bijna niet. ‘Traplift’ flitst door mijn hoofd. Ik heb pijnlijke en knikkende knieën. Later op de morgen loop ik een rondje van een half uur. Ik ben eraan gewend dat mijn lijf en benen aan de gang moeten komen. Al lopend verdwijnt de stijfheid en worden spieren soepeler. De voeten weten weer wat ze moeten doen. Optillen en afwikkelen. Vandaag kost dat meer kruim. Normaal groet ik mensen die ik tegemoet kom. Dat doe ik nu niet. Bewust houd ik afstand, ik glimlach en maak oogcontact. Ook onwerkelijk. Word ik paranoia? Tot ik de eerstvolgende die ik tegenkom gewoon groet. Het moet niet gekker worden.

Krakende wagens lopen het langst. Dat zeggen ze toch. Morgen ga ik weer een tijdje de tuin in. Ik heb nu alle tijd en zal rustiger aandoen. Onwerkelijk? Nee, gewoon aards.