Verlate rouw
“Mijn wereld stond stil.”, dat zeggen mensen die iemand verloren hebben. Verbaasd dat de volgende dag mensen gewoon gaan werken, lachen, feestvieren. Zien ze dan niet dat… In één klap is hun eigen leven veranderd en zal nooit meer zijn zoals het was.
Na het afscheid komt de tijd van in eigen tempo en op eigen manier rouwen. Van stilstaan bij alles wat het verlies met zich meebrengt en ook de draad oppakken. Eindeloos praten over de overledene, hoe het allemaal gegaan is, hoe het afscheid was, alleen of samen foto’s bekijken, in de stilte van de nacht vechten met het verdriet, naar plaatsen toe gaan die voor hem/haar belangrijk waren, de video van het afscheid bekijken, condoleancebrieven herlezen, kleren en persoonlijke spullen ordenen en opruimen, een huis met al zijn herinneringen op ruimen, tegen de wind in fietsen, een graf bezoeken enz. enz.. En jezelf terugvinden in dat alles, je eigen leven weer opnieuw op de rit krijgen. Met vallen en opstaan opnieuw vorm geven aan je eigen leven.
Verlies kan zo traumatisch zijn, dat er van binnen iets bevriest. Onbewust gaat een deur dicht, hij/zij besluit er niet mee geconfronteerd te willen worden. Het is te groot. Er kan angst zijn om door de heftigheid van gevoelens overweldigd te worden. Of er is een schuldgevoel om iets wat hij/zij nagelaten heeft te doen.
Er wordt niet gepraat over de overledene, zelfs een foto aan de muur kan te confronterend zijn. Pijnlijk voor de persoon zelf en voor zijn/haar omgeving.
Rouw staat stil. Riet Fiddelaars noemt het heel treffend ‘gestolde rouw’. Dan is er iets wat ontdooid moet worden, warmte, veiligheid en aandacht nodig heeft. Zodat gevoelens kunnen gaan stromen en ontladen. Pas dan komt er weer ruimte om het leven opnieuw te gaan vertrouwen.
Mensen kunnen er last van hebben, ze dragen letterlijk een last mee die een schaduw legt over hun bestaan. Emotioneel staat er iets stil waardoor je eigenlijk maar half leeft.
In het contact naar anderen kan er terughoudendheid zijn. Onderhuids blijft er angst om te binden want opnieuw verliezen….. Gebeurtenissen in het hier en nu kunnen onverwacht hard aankomen. Komt er een nieuw verlies in hun leven dan komt het bovenop het niet verwerkte oude verlies.
Een kind is ongelooflijk gevoelig voor de kwetsbaarheid van zijn ouders. Het stelt onbewust zijn eigen rouw uit, wil vader en/of moeder niet nog meer belasten. Ook leert het kind van het voorbeeld van zijn ouders.
Sabine Noten schrijft erover in haar boek Stapeltjesverdriet. Wat het doet met kinderen als ze op jonge leeftijd een ouder of broertje of zusje verloren.
Herken je iets in dit verhaal? Bedenk dat het nooit te laat is om er iets mee te doen.
Het vraagt moed maar je hoeft dat niet alleen te doen.