Moederdag – moeder – als het wringt met je moeder
Nog even en we vieren Moederdag. Moeder, de vrouw die je gedragen en gebaard heeft. De vrouw, die je voedde, je troostte als je huilde, die voor je zorgde en vooral van je hield. Op de best mogelijke manier. Mijn moeder leeft al lang niet meer en toch is ze deel van mijn leven. Ze is deel van mij en ik ben deel van haar. De verbinding met haar gaat verder dan de dood. Ik zie mezelf staan in een lijn van vrouwen. Mijn grootmoeder van moeders kant die ik nooit gekend heb; ze stierf toen mijn moeder twaalf was. Die andere grootmoeder die mijn geboorte nog heeft mee gemaakt en dood ging voor ik 1 jaar oud was. Dan mijn moeder die trouwde toen ze 35 was en 7 kinderen op de wereld heeft gezet. Zelf sta ik ergens in het midden van de lijn. Ook ik mocht het leven doorgeven en werd moeder van twee zonen en daarna een dochter. Intussen zijn er 3 kleinkinderen, de lijn gaat verder.
Waar sta jij? Sta jijzelf ook in een lijn van vrouwen? Of, als je man bent, in een lijn van mannen? Hoe is het om je te realiseren dat er mensen achter je staan? Letterlijk maar ook figuurlijk? Welke mensen ervaar je als ondersteunend, ook al leven ze misschien niet meer? Heb je karaktertrekken die je in een van hen herkent?
Ons diepste verlangen is te worden gezien, als kind en later als volwassene. Gezien worden betekent dat je onvoorwaardelijke liefde ervaart van die ander. Dat je zonder woorden voelt dat je mag zijn wie je bent. Dat er oog is voor jouw verlangens en behoeften. Dat je gerespecteerd wordt in wie je bent. Dat je mag nemen en vanuit vrijheid kunt geven.
Als ik word gekend
Als ik word gekend
zie ik mijn moeder
Ziet ze mij?
Lacht ze naar mij?
Is ze blij met mij?
Als ik word gekend
ben ik zelf moeder
zoek ik mijn kinderen
voel de hartenklop
Ddeel van mij
Als ik word gekend
‘Oma, ik vind je lief’
barst mijn hart
puur, lief, verbonden
Ik word gekend
Nellie
Elke moeder wil het beste voor haar kind, daar ben ik van overtuigd. Moeders zijn mensen, ze doen hun uiterste best en maken daarbij fouten. Ze hebben hun eigen unieke aard. Ze komen ergens vandaan, zijn gevormd door het gezin waarin ze opgroeiden, de omgeving en hun levenservaringen. Ze hebben een eigen rugzak, die mede bepaalt hoe ze invulling kunnen geven aan het moederschap.
In mijn werk ontmoet ik mensen bij wie het wringt in de relatie met hun moeder. Dat zorgt voor onbewuste patronen zoals:
- Genoegen nemen met een leven van vooral heel veel geven en weinig kunnen nemen.
- Innerlijke onzekerheid: Ben ik wel de moeite waard om van te houden?
- Te grote verantwoordelijkheid op de schouders nemen.
- Ik hoef niet te rekenen op die ander; ik moet het vooral zelf doen.
Rouwen om het verlies van een moeder die niet de moeder kon zijn die jij had willen hebben, is verwarrend.
Rouwen om een ander verlies en niet de troost en steun krijgen van je moeder die je zou willen, is pijnlijk en confronterend.
Rouwen en vanuit oude patronen denken dat je het vooral zelf moet doen en anderen niet wil belasten met je verdriet, ontzegt je de kans op steun en troost.
Oude patronen kunnen je in de weg zitten in een periode van rouw. Of het zorgt voor diffuus verlies. Daar aan gaan werken doen we vanuit loyaliteit naar de moeder. Het gaat niet om beschuldigen van. Belangrijk is wel om bij jezelf te erkennen dat er onvervulde verlangens waren; gemis aan liefde en aandacht wat maakte dat je werd zoals je nu bent. Gelukkig hebben mensen hulpbronnen: kwaliteiten in zichzelf die helpen te overleven en desondanks een goed eigen leven op te bouwen. En er zijn externe hulpbronnen: mensen bij wie je wel terecht kon of kan.
Bewust worden van patronen zorgt er voor dat je meer in verbinding kunt leven met wie jij in je diepste wezen bent. Bewust worden van de context van je moeders leven zorgt voor meer begrip en mildheid en kan wellicht een verbinding, waar verstrikkingen zaten, herstellen. Liefde en ook rouw kunnen vrijer stromen. Rouw die stroomt en in beweging is, vindt zijn eigen weg naar heling.