Zo’n jaar of 7 geleden zocht ze telefonisch contact. Ze was bezig met een coachopleiding en wilde zich gaan richten op verlies- en rouwbegeleiding. Via De Rugzak was ik bij haar in beeld, zij nog niet bij mij. Dat veranderde snel na onze eerste kennismaking. Ze deed mee aan een workshop ergens in die zomer. Een stukje van haar levensverhaal deelde ze met de groep. Toen ik in het voorjaar van 2011 een lotgenotengroep voor weduwen en weduwnaars wilde opzetten, vroeg ik haar met enige schroom of ze op de informatieavond iets wilde vertellen over haar eigen ervaring met een lotgenotengroep na het overlijden van haar man. Dat wilde ze doen. Haar verhaal op die avond was persoonlijk en goed voorbereid. Ze bracht het met overtuiging en raakte alle aanwezigen. Op haar beurt vroeg ze of ze in de groep mocht meedraaien als een soort stage. Ik was blij met haar als ervaringsdeskundige. We gingen het samen doen.
Daarna liep het als vanzelf. Ze dacht kritisch mee, bracht ideeën aan, was duidelijk aanwezig en attent op kleine dingen. In de beoordeling die ze nodig had voor haar opleiding schreef ik: ‘Je basishouding is warm, uitnodigend, begripvol, ruimte gevend en vertrouwen gevend. Ik heb er alle vertrouwen in, dat er een mooie toekomst voor jou als coach/counsellor is weggelegd.’
‘Veerkracht’ dat werd de naam van haar eigen praktijk. Beretrots was ze op de website die ze samen met broer Alwin gestalte gaf. Ze was ongelooflijk gemotiveerd, hier lag haar passie, hier wilde voor gaan! Wie had toen kunnen bedenken hoe vaak er in de jaren die volgden, een beroep gedaan zou worden op haar veerkracht. Ze wist dat ze sterk was. Toen in 2000 haar man plotseling overleed omdat hij zelf een einde aan zijn leven maakte, moest ze alle zeilen bijzetten om voor zichzelf en haar toen 5-jarige dochter het leven weer op de rit te krijgen. Broer Alwin zei hierover bij haar afscheid:’ Lianne was als een boom die toen heel diep moest buigen. Ze brak niet af en veerde weer overeind.’
In 2014 kwam een boek uit: ‘Leven met zelfdoding – 60 brieven van nabestaanden over hun verdriet en liefde, woede en respect, wanhoop en hoop’. Lianne was een van de 60 briefschrijvers. In haar brief getuigt ze openhartig over hoe ze is omgegaan met het verlies van haar liefste man.
In de herfst van 2012 werd ze getroffen door een agressieve vorm van borstkanker. Het kostte bijna een jaar aan operaties en behandelingen. Op haar 50e verjaardag was ze het stralende middelpunt van een grote groep familie en vrienden. Het leed leek geleden. In de jaren die volgden ging een groot deel van haar zorg en aandacht naar haar dochter. In alle gesprekken die we voerden, kwam altijd ‘Veerkracht’ voorbij. Ze hoopte op een tijd dat ze meer aandacht en tijd kon besteden aan haar praktijk.
Stichting ‘De jonge weduwe’ kwam op haar pad. Het paste bij haar als een jas. Ook in Geldrop kwam een ‘jonge weduwen-lunch’ dankzij Lianne.
Het lot was haar niet goed gezind. In het najaar van 2015 was de kanker terug, met de nodige uitzaaiingen. Alles, alles heeft ze nog uit haar leven gehaald. Tussen behandelingen door heeft ze nog veel herinneringen gemaakt met haar dochter, haar broer die er altijd voor haar was in haar zware jaren, vriendinnen en familie.
Lianne was een mooi en hartelijk mens. Niks overdreven, bijzonder in het gewone. Iemand van kleine attenties, kaartjes met in haar mooie handschrift een persoonlijk woordje. Trouw, ook naar mij. Vanaf het begin was er een klik; ik koester in mijn herinnering alle gesprekken die we samen voerden.
In mijn laatste appje naar haar schreef ik:
‘Lieve dappere Lianne, Zo fijn dat je deelt hoe het met je is. Goed nieuws en minder goed nieuws. Heel dubbel. En toch is het weer bijna zomer.
Ik heb ongelooflijk bewondering voor je. Je verbloemt niks en je gaat door ook al zijn er tegenvallers. Je blijft je veerkrachtige zelf. Niet voor niets houd je van rozen. Ze hebben een bijzondere uitstraling en dat heb jij ook! Heel veel liefs en hopelijk tot gauw!’
Dat gauw is er niet meer gekomen. Vorige week heb ik samen met heel veel mensen afscheid van haar genomen.
Rust zacht, lieve Lianne. Het begrip ‘veerkracht’ zal voor altijd met jou verbonden blijven.
Geef een reactie