Lopen is goed voor mensen met Parkinson.
Toen ik zo’n drie-en-een-half jaar geleden de diagnose Parkinson kreeg was een van mijn eerste reacties: Als ik maar kan blijven lopen en het bos in kan. Buiten zijn en door het bos lopen is een levensbehoefte voor mij. In mijn achterhoofd kwam het beeld van onze overleden buurman. Hij had moeite met die Parkinson. Hij kreeg een rollator maar bleef ermee achter op zijn eigen erf. Zijn scootmobiel is nooit op de openbare weg gekomen. Ik nam me voor om het zover niet te laten komen.
Wat voorheen vanzelf ging, is met Parkinson niet meer vanzelfsprekend.
Lopen is goed voor mensen met Parkinson. Mijn rechterarm bleef hangen; hij zwaaide niet meer op en neer tijdens het lopen. Nu is het een tweede natuur geworden om erop te letten als ik loop. Van Sarah King heb ik geleerd om met ‘poles’ te lopen; houten stokken of Nordic walking stokken. Ik houd ze vast en sleep ze a.h.w. achter me aan. Ze zorgen ervoor dat mijn armen op en neer zwaaien. Pasgeleden kwamen een paar mountainbikers voorbij. ‘Optillen die handel’ riep een van hen. Ze konden ook niet weten waarom ik de stokken anders gebruik dan eigenlijk hoort. Het helpt, dat bijna elke dag zo oefenen. Ik ben niet ontevreden over mijn armzwaai nu.
In de arena van het leven.
Als ik een tijdje gezeten heb en op gang moet komen met lopen, sleept mijn rechtervoet. Hij wil niet vanzelf omhoog. Ook hier oefen ik op met mijn stokken. Regelmatig loop ik tijdens mijn dagelijkse wandeling zo’n 5 minuten met opgetrokken knieën. Een raar gezicht voor medewandelaars, maar daar trek ik me allang niets meer van aan.
Brene Brown van ‘De kracht van kwetsbaarheid’ en ‘De moed van imperfectie’ zegt: ‘Wie in de arena van het leven durft te stappen, zal vroeg of laat klappen ontvangen, maar wie aan de zijlijn blijft staan is vooral een toeschouwer.’ Ook deze oefening helpt.
Nu is er een zeurende linkerheup. Zou het slijtage zijn? Ik neem me voor om er binnenkort eens mee naar de huisarts te gaan. Ik wil weten wat er aan de hand is en vooral of ik er iets aan kan doen. Die heup ‘zeurt’ al veel langer; tijd voor actie.
Wandelen is voor mij van belang voor mijn kwaliteit van leven.
Vanmorgen maakte ik samen met mijn man een heerlijke wandeling door het bos. De regen van de afgelopen dagen heeft de frisheid weer teruggebracht. Ik ruik en zie de herfst. Dit is mijn favoriete jaargetijde. De grond is bezaaid met al vroeg verkleurde en gevallen bladeren. Dankzij het gevallen regenwater beginnen paddenstoelen te groeien. Met de neus in de wind en af en toe een heerlijk zonnetje lopen we via een flinke omweg naar het Sandermannen-ven. We stoppen aan de rand. In de loop van de jaren is het wateroppervlak kleiner geworden en de begroeiing dichter. Een witte reiger schrikt op en durft niet meer te landen op het eilandje in het midden. Boven ons hoofd blijft hij rond cirkelen. Nog nooit zag ik een witte reiger zo van dichtbij vliegen. We staan ademloos te kijken. Jammer, mijn smartphone lag weer eens thuis. Maar goed ook eigenlijk; de magie van het moment zou verloren zijn gegaan. Later zien we tot twee keer toe een roodborstje. Mijn dag kan niet meer stuk.
Lopen, wandelen is gezond.
Voor iedereen. Lopen is goed voor mensen met Parkinson. Voor mij ook van belang voor mijn levenskwaliteit. Ik hoop nog heel lang het bos in te kunnen.
Geef een reactie