In mijn schulp – April 2014

Het gebeurt zo af en toe. Dan kruip ik voor even terug ‘in mijn schulp’. Vergelijk het maar met een mossel. Meestal staat mijn schelp open en zuig ik alles op uit mijn omgeving. Onzichtbare voelsprieten zijn gericht op mijn omgeving, op anderen, wat ze vertellen en nog meer op de onzichtbare signalen die ze uitstralen. Enthousiast doe ik mijn werk, volg studiedagen, lees boeken, vul mijn dagen met van alles en nog wat.
Tot ik merk dat ik helemaal vol zit. Ik raak vermoeid en raak geïrriteerd om kleine dingen. Iets schijnbaar onbenulligs kan lang na zeuren. Mijn normale enthousiasme zakt in, ik heb even geen zin meer in de gewone dingen. Ook mijn doorgaans goeie stemming laat het afweten. Nee, liever geen afspraak om bij te praten met een vriendin, laat mij maar. Ik heb even genoeg aan mezelf.

Mijn schelp gaat dicht of op een kleine kier. En daar kom ik terug bij mezelf. Want dat is wat er gebeurt. Ik kan mezelf een beetje vergeten als ik te veel gericht ben op wat daarbuiten en bij al die andere mensen gebeurt. Ach, niet vreemd voor iemand die hooggevoelig is. Ik heb me allang verzoend met deze eigenschap. Sterker nog, ik zie vooral de voordelen. Het maakt dat ik intens leef en intens kan genieten van fijne dingen, het contact met anderen, natuur, muziek, kunst en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn scherp afgestelde voelsprieten maken dat ik gemakkelijk aanvoel en invoel. Ik zie mijn hooggevoeligheid als een kwaliteit die kleur geeft aan mijn leven en die ik niet zou willen missen.

De valkuil is dat ik soms kan doorschieten. Dat ik vergeet om telkens weer die stap terug naar mezelf te nemen. Dat ik onvoldoende tijd neem om al die indrukken te verwerken en los te laten. Om in de natuur te zijn en te mediteren. Ik zeg wel eens dat ik altijd tijd nodig heb om de dingen te ‘herkauwen’. Een gesprek nog eens de revue te laten passeren, een feest  te herbeleven, een bijeenkomst en de ontmoetingen met mensen nog eens na te gaan.

Zo terug in mijn schulp kijk ik weer eens even goed naar mezelf. Het is daar niet altijd prettig. Net alsof er ineens laadjes opengaan met pijnlijke herinneringen. Al die indrukken raken aan dingen van mezelf. Die laadjes gaan alleen weer dicht als oude pijn er even mag zijn, als ik toesta dat ook dat een onderdeel van mijn leven is.
Dan kan ik met mildheid het laadje weer dicht doen. Ook hier is er intensheid, maar dan op een andere manier. Opnieuw verzoen ik me met de kwetsbare aspecten van mijn leven.

Altijd is er de natuur die me troost. De frisse buitenlucht die de muizenissen uit mijn hoofd verjaagt. Mijn dagboek, kleurpotloden, muziek.
Zo komt het dat ik op een dag door het bos loop met het beeld van mijn kwetsbaarheid aan de ene hand en mijn kracht aan de andere hand. Ze horen allebei bij mij, sterker nog, ze zijn mijn beste vrienden.

Langzaam gaat mijn schelp weer open. Ik kan er weer tegen én heb er weer van geleerd. Gebeurt dit bij jou ook wel eens?
Hoe ga jij er dan mee om?