Het lijkt wel een wonder – 2 oktober 2019

Of ik geloof in wonderen? Ik laat het in het midden. Voor mij lijkt het alsof er een wonder is gebeurd.

Ik neem je even mee terug naar afgelopen zomer. Een rustige tijd voor me maar ook een periode waarin de Parkinson nadrukkelijk aanwezig is. Ik moet de realiteit onder ogen zien: de progressie van de ziekte is groter dan ik had gehoopt. Na de diagnose in april 2017 ben ik er vol voor gegaan. Met de achterliggende gedachte: Ik doe alles wat in mijn vermogen ligt om het proces af te remmen. Dan zie ik wel waar het schip strandt. Alles is: Veel en gericht bewegen o.a. met behulp van het Boosterplan, zo gezond als kan eten, de hulp van een orthomoleculaire arts en meer ingebouwde rust.

Het schip strandt. Symptomen verergeren. Vooral de tremor neemt toe, ook aan de linkerarm. Trillen wordt ook soms schudden van een hand. Ook al zou ik het willen, ik kan het niet meer verbergen. Ik heb duidelijk minder energie. Ook al ga ik s ’middags een half uurtje rusten, dan wil ik na het avondeten wel weer even gaan liggen. Rond 10 uur ga ik naar boven en ben blij dat ik mijn vermoeide lijf kan neerleggen. Mijn gewone tandebostel is ingeruild voor een elektrische. Mijn fiets idem dito.

Het maakt me niet vrolijk. Is dit het tempo van de progressie? Ik voel me soms knap wanhopig. Dan toch maar aan de reguliere medicatie en de bijverschijnselen op de koop toe nemen? Eind augustus gaan we op vakantie. Nee, niet meer kamperen met onze trekkerstent zoals we al een jaar of 12 met veel plezier gedaan hebben. Dit jaar kiezen we voor het comfort van een stacaravan. Ik geniet wel maar minder dan anders.

Op een van de laatste vakantiedagen rijden we naar een aardig plaatsje Charolles. Centraal in het dorp staat een kerk, die we natuurlijk even binnenlopen. Ik steek een paar kaarsjes aan, ook al traditie. Met twee brandende kaarsjes loop ik naar het Mariabeeld, daar wil ik ze neerzetten. Niet ij de onbekende patroonheiligen van de kerk. Ik ben niet meer belijdend katholiek maar voel me verbonden met Maria. Ze is een soort oermoeder voor mij. Ik bid voor de mensen die me lief zijn, mijn ouders en nog een paar mensen. En voor het eerst vraag ik hulp voor mezelf.

Een dag of vijf later krijg ik een berichtje van een onbekende vrouw. Ze heeft ook Parkinson. Ze schrijft dat ze Thiamine HCL gebruikt in een hoge dosis en dat ze duidelijk verbetering ervaart. Ze  stuurt een link mee waar ik meer informatie kan vinden. Ik bedank haar natuurlijk. Toch ben ik terughoudend merk ik. Ook Martien gaat lezen en zegt al gauw:’ Probeer het toch. Het kan geen kwaad.’ Hij heeft gelijk maar ik durf nog niet goed. Bang dat dit ook tegenvalt? Op de website  https://highdosethiamine.org/ lees ik over neuroloog Dr. Constantini die vanaf 2012 patiënten behandelt met de thiamine (vit. B1). Op Pubmed staan verslagen van onderzoeken. Dan bekijk ik filmpjes op You Tube van mensen voor en na de behandeling https://www.youtube.com/channel/UCwsHIcP_h6QVWwd4uRg-HDQ/videos. Beelden die me raken. En me over de streep halen.

Op vrijdag bestellen we online de thiamine en zaterdagmorgen wordt het pakketje bezorgd. Half september begin ik.
En nu?

Al na een paar dagen merk ik dat ik me minder houterig beweeg. Het valt Martien ook op. Hij vindt dat mijn gezicht levendiger is. Had ik tot voor kort altijd wel ergens pijn in gewrichten van heupen, schouders, onderrug of knieën; dat lijkt bijna verdwenen. Ik ben helderder in mijn hoofd en mijn geheugen is goed. Ik voel me energieker dan voorheen en er is minder traagheid. Hoewel ik vasthoud aan mijn middagdutje en na extra inspanning extra moet bijtanken.
De tremor is er nog, hoewel minder dan voorheen.
Morgen ga ik de dosis nog wat ophogen, kijken of dat nog verbetering geeft.

Of ik geloof in wonderen? Ik laat het in het midden. Voor mij lijkt het alsof er een wonder is gebeurd.