Onder in onze vijver ligt na een jaar of zeven een laagje modder. Afgestorven planten, zand wat in de vijver is gewaaid, gevallen bladeren, een vergane kikker enz.. Er groeit ook een waterlelie, hij is diep geworteld in die modder. De stengel met bladeren en bloemknop groeit langzaam maar zeker naar boven, naar het licht. Als de bloem door het wateroppervlak heenbreekt, in contact komt met de buitenlucht en de warmte van de zon, pas dan gaat de bloem open. Er komt een prachtige, heerlijk geurende bloem te voorschijn.
De modder is de onmisbare voedingsbodem voor de bloem. Hoe meer modder, hoe beter de lotus gedijt. De bloem staat symbool voor geluk, de modder voor het lijden dat we allemaal vroeg of laat tegenkomen in ons leven. In het verlies van mensen die ons dierbaar zijn, in teleurstelling omdat dingen in ons leven anders lopen dan we gehoopt hadden, in gekwetst worden door (gewild of ongewild) toedoen van anderen, in fysiek lijden doordat gezondheid bedreigd wordt, psychisch lijden door depressie of iets anders, lijden dat veroorzaakt wordt door angst voor wat in de toekomst misschien zou kunnen gebeuren enz..
Lijden is niet-gelukkig zijn. Gelukkig zijn is niet-lijden. En toch komen ze uit dezelfde bron en vertegenwoordigen ze eenzelfde energie.
Je zou kunnen zeggen: geluk is het pad wat begint bij lijden. Op dat pad leer je het lijden wat er is toe te laten, er niet voor weg te lopen. Het zelfs te omarmen. En wat nog een stap verder gaat: in dat lijden geluk te zien.
Mooie woorden, die o zo lastig toe te passen zijn in de praktijk. Uit eigen ervaring weet ik hoe heftig ik me vaak heb verzet als een nieuwe depressie zich aandiende. Ik wilde alles doen om te voorkomen weer dat zwarte gat in te gaan. Ik herinner me als de dag van gisteren hoe groot ook mijn angst was: Blijft mijn hele leven zo? Blijft mijn man wel bij me of houdt hij het op een keer voor gezien? Zullen mijn kinderen me nog wel willen zien als ik altijd zo zal blijven? Wat als het niet meer over gaat?
Allemaal gedachten die mijn angst voedden. Het maakte het er niet beter op.
Nu die tijd achter me ligt, kan ik zien dat het me veel gebracht heeft. Ik heb geleerd om op een andere manier, intenser te leven en van dat leven te genieten. Elke dag stil te staan bij de goeie dingen van de dag. Ik neem graag de tijd om aan mijn vijvertje te zitten, zomaar wat te kijken, wat te mijmeren. En natuurlijk, ik doe mijn werk, ik regel dingen voor de toekomst. En verder probeer ik me niet te druk te maken over van alles en nog wat.
Wat ik vooral geleerd heb is me over te geven aan de stroom van het leven. In het begin was er o zo weinig (zelf)vertrouwen. Heel langzaam is dat gegroeid, dat vertrouwen dat het wel goed zou komen. En wat is het fijn om niet meer in angst te leven. Terwijl er geen enkele garantie is. Ik realiseer me elke dag dat er ook maar iets hoeft te gebeuren, met een van de kinderen, met mijn man of mij, met iemand van mijn familie of vrienden, of mijn wereld is helemaal anders.
Er is nog iets anders: het diepe besef dat mijn pad zich zo zal ontvouwen als goed is voor mij. Met alle positieve en negatieve dingen die daar bij horen. Het zijn allemaal kansen om te groeien en te leren. En groeien kan pijn doen. Omdat er nog ballast is uit het verleden. Door te leven in het hier en nu kan ik me daarvan bevrijden. Dat geeft me een enorm gevoel van ruimte en vrijheid.
Dat gaat allemaal niet vanzelf. Mindfulness helpt me hierbij. Met grote regelmaat de tijd nemen om stil te zijn. Dat kan zittend op mijn kussen, lopend in het bos, werkend in mijn tuin, buiten zittend op mijn bankje. Kijken en luisteren naar wat er omgaat in mijn hoofd, wat mijn lijf me te vertellen heeft, wat zich roert in mijn gevoelswereld. Als er irritatie is, zoeken naar waar dat vandaan komt. Als er boosheid is, daar naar kijken. Als ik iets verkeerds heb gedaan, me daarvan bewust zijn zonder mezelf daarom te veroordelen. Diepgaand kijken en luisteren naar mijn eigen pijn.
Geluk is iets wat je bereikt. Het is een groeiproces, een ontwikkelingsproces, een bewustwordingsproces.
Het is ook een keuze. Je kunt leven in vertrouwen in het besef dat er in het hier en nu alles is wat je nodig hebt om gelukkig te zijn. Of je kunt leven in voortdurende zorg voor de toekomst, in angst en met de ballast die je meesjouwt uit je verleden.
Het klinkt eenvoudig, ik weet het. Het vraagt oefening en elke dag opnieuw proberen en aandachtig zijn. Gelukkig, we hebben een heel leven om te leren.
Hoe is dat bij jou?
Leef jij vanuit angst of vanuit vertrouwen?
Kun jij je overgeven aan de stroom van het leven?
Geef een reactie