Ze komen met zijn tweeën voor een eenmalig gesprek. Vorig jaar waren er drie miskramen en daar willen ze graag al wandelend eens met me over praten.
Op een zonnige novembermorgen staan ze voor mijn deur, al lopend maken we kennis met elkaar. Ze zijn al heel wat jaren samen en hebben een dochtertje van 10. Ze vertellen wat over hun werk, over hun dochtertje en zo wordt het eerste ijs gebroken.
Als we op het bospad zijn aangekomen stel ik voor, dat ieder van hen ‘de praatstok’ krijgt en vanuit zijn eigen beleving het hele verhaal vertelt. De anderen luisteren, stellen geen vragen en wachten tot diegene aangeeft helemaal klaar te zijn.
Zij wil graag beginnen. Hun dochtertje was niet gepland, wel heel welkom. In de jaren daarna kreeg zij een chronische ziekte.
Later komt bij haar een sterk verlangen naar nog een kindje, nu is er een bewuste keuze. Het duurt even voordat hij erin meegaat, zij heeft die ziekte. Ze spreken met elkaar af dat ze het gaan proberen maar dat ze, mocht het niet lukken, niet de medische molen ingaan.
Tot 3 keer toe is ze zwanger. Elke keer blijkt dat na ongeveer 8 weken het vruchtje is afgestorven. Het is leven tussen hoop en vrees. Er is ongeloof, verdriet, maar ook de hoop dat het een volgende keer wel goed zal gaan. Ze voelt zich schuldig. Hoe kan het dat haar lichaam niet in staat is om een kindje te dragen tot het volgroeid is? Heeft het te maken met haar ziekte?
Na een jaar is ze moe. Het heeft een flinke impact, fysiek en ook emotioneel. Ze verlangt zo naar nog een kindje, een broertje of zusje voor hun oudste. Ze weet dat ze een goede moeder is, dat ze veel te geven heeft.
Tegelijkertijd is er weerstand tegen die ‘medische molen’. En er was die afspraak daarover. Ze wil niet dat het ‘een ding’ wordt dat hun hele leven gaat beheersen. Ze praten veel met elkaar en besluiten het er bij te laten. Hun blik naar de toekomst te richten met hun oudste die nu 10 is.
Tegenstrijdig, zo voelt ze zich vaak in het jaar daarna. Aan de ene kant staat ze achter hun beslissing. Soms is er nog het verlangen en “Stel dat het wel goed zou gaan…”.
Ze gaat dapper door en voelt zich zelfs schuldig als ze beseft dat ze hun leven samen als ‘leuk’ kan ervaren. En er is verdriet. Het waren wel haar kindjes, er waren al namen…
Ook hij vertelt uitgebreid zijn verhaal. Er klinkt betrokkenheid in door, bezorgdheid om haar, ook verdriet. Daarna houdt het hem veel bezig. Hij zegt, dat zij sneller er weer overheen lijkt te zijn. Weer bezig is het leven leuk te maken.
We gaan van het pad af, lopen een stukje het bos in. Ik stel voor om een soort stamboom van hun gezin te maken. Ik vraag of ze allebei een symbool willen zoeken voor zichzelf, hij als man en vader, zij als vrouw en de moeder in het gezin.
Zij vindt een plak mos. Mos groeit overal, het groeit overal wel weer aan. Ze is door het werk van haar ouders vaak verhuisd, heeft geleerd om zich overal thuis te voelen. Ze heeft geleerd dat ze overal haar leven zo kan inrichten dat ze het leuk heeft. “Ik weet van binnen dat ik dat kan”. Het zegt iets over haar innerlijke kracht!
Hij zoekt wat langer en komt aangelopen met een flinke tak. Hij komt een stukje links van het mos te liggen, de stok is gebogen. Het mos ligt in de kromming. Er is een afgebroken aftakking naar links. Dat was het spoor wat hij losliet toen hij haar leerde kennen.
Ik vraag aan allebei of het beeld kloppend is. Zij lacht, hij beschermt haar, dat voelt goed. Hij vindt ook dat het klopt zo.
Samen zoeken ze een symbool voor hun dochter. En ook voor de 3 kindjes, die maar even mochten groeien maar er wel geweest zijn.
Het symbool voor hun dochter is een uitgelopen eikel met fijn vertakte wortels, er is al het begin van een boompje. Het heeft een paar fijne, fris rood verkleurde blaadjes. Hun dochtertje is nog jong, ook nog kwetsbaar, maar heeft nog een heel leven voor zich. Zij plaatst het symbool voorzichtig in het tafereel.
In haar hand heeft ze drie eikels. Dit zijn de kindjes die wonen in haar hart. Ze zullen daar altijd zijn.
Ik vraag hoe het voor haar is om die drie eikels in haar hand te hebben.
Het maakt haar verdrietig en ook blij. Ze zijn samen, dat voelt goed. Ze blijft met haar vingers ‘haar kindjes’ teder strelen. Alsof ze ze wil knuffelen. Verdrietig omdat ze niet uit hebben mogen groeien. Blij omdat ze in haar leven waren. Het heeft hun samen dichter bij elkaar gebracht. Opnieuw zegt ze:”Het waren wel mijn kindjes!”
Hij is erg geraakt. Ik vraag of hij ze ook even vast wil houden. Graag. Hij wil ze mee naar huis nemen. Zij zegt beslist:”Nee, ze blijven hier.”
We zijn stil. Even later legt hij de eikels ook in het tafereel, tegen elkaar aan. Hij maakt een foto.
Ik laat ze even alleen en loop vast terug naar het pad.
Later lopen we samen zwijgend een stuk verder. Op de terugweg praten we nog over hoe verschillend mensen rouwen. Over open staan voor elkaar en elkaar de ruimte geven om het zo te doen als goed voor je voelt.
Ze vertellen hoe ze bij alles wat ze samen meemaakten, altijd veel met elkaar zijn blijven praten. Hun relatie is stabiel en kan tegen een stootje. Dat ging niet altijd vanzelf, was soms hard werken, maar ze hebben het goed samen. We zien opeens twee bomen die om elkaar heen gegroeid zijn. Zij zegt blij verrast:”Dat zijn wij!”
We drinken een kopje thee als we terug zijn. En luisteren naar een prachtig liedje van Marja Boeve ‘Mijn kind ik heb je lief’. Het raakt ze allebei. ‘Precies, zo is het.’ zegt zij.
Ze kijken met een goed gevoel op het gesprek terug en hebben het als positief ervaren om dit samen te doen.
Ik heb het als een voorrecht ervaren om getuige te zijn van een ritueel, dat als vanzelf ontstaan is. Het voelde voor mij alsof het voor deze twee mensen het afscheid van een periode was, een afronding. Ik heb bewondering voor de aanvaarding die er bij beiden is. Het leven is niet altijd maakbaar.
Geef een reactie