Diny is al jaren mijn schildermaatje. We kennen elkaar van de tijd op de academie in Arendonk. Nu ga ik elke week op dinsdag naar Eersel om een hele dag te schilderen in haar atelier. We zijn van dezelfde leeftijd, allebei moeder en sinds kort ook nog allebei oma. Gespreksstof genoeg. En altijd komt ook haar vader wel een keer ter sprake. Ik heb hem één keer even ontmoet en toch lijkt het of ik hem al heel lang ken. Dat komt door de verhalen van Diny.
Hij heeft heel wat meegemaakt in zijn leven. Zijn moeder ging dood toen hij twee was, zijn zussen hebben hem opgevoed. In de oorlog, toen hij rond de 20 was, was hij erbij toen een broer werd doodgeschoten. Een andere broer overleefde de oorlog ook niet. Het waren voor hem traumatische gebeurtenissen.
In de geest van de na-oorlogse tijd trouwt hij en samen krijgen ze 5 kinderen. Diny vertelt vaak over haar jeugd, ze hadden het goed. Het was een hecht gezin daar op die boerderij met dieren waar ze net als haar vader gek op is. Met veel bloemen want daar hield haar moeder weer van.
Diny’s moeder wordt niet oud, ze overlijdt aan kanker als ze 67 is.
Gelukkig, haar vader heeft een positieve levensinstelling. Muziek wordt zijn passie, niet voor niets staat op de rouwkaart een afbeelding van zijn accordeon. Samen met een paar kameraden brengt hij daar heel wat plezierige uren mee door. Thuis heeft hij zijn elektrisch orgel. Hij buurt graag en heeft altijd verhalen. Mensen die voor hun auto bij de garage van zijn zoon aan de overkant moeten zijn, komen vaak bij hém even langs voor een praatje. Hij woont nog steeds op zijn boerderij met zijn dieren; een hondje, wat kippen en poezen.
Hij blijft de spil van het gezin. Bij elke verjaardag, ook van zijn kleinkinderen, is hij erbij. Feestdagen worden vaak bij hem in het ouderlijk huis gevierd. Sinterklaas met een cadeautje voor elk kleinkind mag niet worden overgeslagen. Als zijn eerste achterkleinkind wordt geboren kan hij zijn geluk niet op. De foto van haar staat vlak bij zijn stoel.
De laatste jaren wordt zijn wereld kleiner. Hij krijgt steeds meer last van kwaaltjes, zijn ouderdom komt met gebreken. Als Diny bij hem is, praat hij steeds vaker over vroeger. Het brengt ook verdriet naar boven om zijn moeder die hij nooit gekend heeft, om zijn broers en zijn vrouw.
Vorig jaar voor de zomervakantie zei ik op een dinsdag tegen Diny:’Zou je vader het leuk vinden als ik eens langskwam? Hij heeft zoveel verhalen, ik zou die best eens willen horen. Misschien vindt hij het fijn om ze eens te vertellen aan iemand die ze niet kent. En ik zou ze wel op willen schrijven. Hij heeft niet het eeuwige leven. Er zal een tijd komen dat hij er niet meer is. Voor jullie en ook jullie kinderen zijn die opgetekende verhalen misschien wel een extra herinnering aan hem.’
Diny vond het wel wat en zou het wel eens met hem erover hebben. Ik zei er nog bij, dat hij alleen maar die dingen zou vertellen die hij zelf kwijt wilde. Het hoefde geen compleet levensverhaal te zijn.
Het bleef stil. In de zomer en het najaar ging hij zachtjesaan achteruit. Gelukkig, hij kon thuis blijven in zijn eigen huis. Zijn kinderen zorgden voor hem en gaven hem alle aandacht die ze konden. Ook in zijn laatste dagen waarin hij bewust afscheid nam van zijn naasten en van het leven. ‘Het is goed zo’, vond hij. Het enige wat hij wilde was, dat zijn kinderen in harmonie met elkaar verder zouden leven.
In de begrafenismis werd duidelijk wat hij voor zijn naasten maar ook voor veel andere mensen had betekend. Er was verdriet maar vooral heel veel dankbaarheid.
En die verhalen? Ik kwam er niet op terug en liet het voor wat het was. Het zou zijn reden wel hebben dat ik er niets meer van had gehoord. Maanden later werd het duidelijk.
Diny vertelde dat ze haar ouderlijke huis aan het leegruimen waren. Ze vond een handgeschreven verhaal van haar vader. Diny: ‘Je vraag heeft hem wel aan het denken gezet. Hij zag het toen niet zo zitten, dat er verhalen van hem werden opgeschreven. Als ik alleen de mooie dingen vertel is het niet compleet, vond hij. Hij heeft anderhalf vel volgeschreven over zijn belevenissen in de oorlog. De laatste zin was: nu kan ik niet meer verder schrijven, jullie begrijpen wel waarom.’
Het ouderlijk huis is leeg, nu komt haar oudste broer er wonen en blijft het in de familie. Net als haar broers en zussen heeft Diny wat spullen mee naar huis genomen. Schriftjes van haar moeder toen ze op de nijverheidsschool zat, een ingelijst getuigschrift van haar vader, een heiligbeeld onder een stolp, een kastje. In een van de lades ligt dat handgeschreven verhaal van haar vader.
Geef een antwoord