Onverwacht sta ik voor een dilemma. Vorige week was ik op controle bij mijn orthomoleculaire arts. Het was alweer een hele tijd geleden dat we elkaar zagen. Fijn, Martien gaat altijd met me mee. Met zijn tweeën horen en onthouden we meer.
Goed nieuws, ze had uitslag van een recent onderzoek naar de ‘lekkende darm’. Hij is genezen. Dankzij o.a. een aangepast voedingspatroon dat rekening houdt met voedingsintoleranties. Zo eet ik al bijna een jaar glutenvrij. Best een gepuzzel in het begin. Gelukkig heeft mijn supermarkt twee soorten lekker glutenvrij brood, waar ook geen ei in is verwerkt. Die zijn nl. ook van het lijstje geschrapt. Net als uien, soja en doperwtjes. Uien, dat was wel een ding. Die gebruikte ik wel elke dag. Nu weet ik, dat rode peper, prei en gember ook prima smaakmakers zijn. Ook verschillende voedingssupplementen hebben een steentje bijgedragen. Net als kiezen voor zo veel mogelijk biologisch en onbewerkt eten. We gebruiken geen suiker en weinig vlees.
Waarom is die darm zo belangrijk? Stoffen die in het spijsverteringsproces niet goed verteerd worden kunnen in de bloedbaan terechtkomen en dus ook in de hersenen. Daar kunnen ze schade aanrichten. Ook in de zwarte kern, die zo’n grote rol speelt bij Parkinson. Dode cellen kunnen geen dopamine meer produceren.
Het dieet blijft, sommige supplementen hoeven niet meer. Tijd voor een volgende stap in dit proces, nl. een genetisch onderzoek. Ik sta helemaal achter het uitgangspunt van functionele geneeskunst. Elk mens is uniek holistisch systeem. Je hebt je genetische aanleg, je aard, je fysieke gestel en je eigen manier om fysiek en mentaal te reageren op alles wat er gebeurt in je leven en de omstandigheden waarin je leeft. Heel simpel; ik ben opgegroeid op een boerderij. Dat is anders dan iemand die in een grote stad opgroeit.
Weten wat zo’n onderzoek naar genetische aanleg oplevert, levert op dat ik proactief kan zijn. Door voeding, supplementen en leefstijl proberen te voorkomen of uit te stellen dat die aanleg ook uitloopt in het krijgen van iets. Er kan iets gevonden worden dat heeft bijgedragen aan het ontstaan van parkinson in mijn lijf.
Tot nu toe een aannemelijk en rationeel prima verhaal. Toch houdt het me meer bezig dan me lief is. Ik sta voor een dilemma. Het onderzoek betekent ook dat ik een beeld krijgt van de genetische aanleg voor Alzheimer. Wil ik dat? Mijn moeder kreeg die ziekte rond haar zeventigste en overleed op haar 89e. Ook mijn opa en de helft van mijn moeders zussen en broers kreeg de ziekte. Aan mijn vaders kant speelt dit niet.
Al een paar morgens word ik wakker met de gedachte: Stel dat ik die aanleg heb? Hoe kijk ik dan naar mijn toekomst? Stel dat duidelijk wordt dat ik de aanleg niet heb. Dat zou fijn zijn natuurlijk. Ik ben er nog niet uit. Voorlopig laat ik het even rusten. Zolang mijn onderbuikgevoel ‘nee’ zegt, begin ik er niet aan.
Op maandag heb ik een afspraak voor een behandeling van mijn shiatsutherapeute Helmie Geven. Ze kent me al zo’n 15 jaar en kent de ups en downs in mijn leven. Sterker nog. Toen ik afgelopen voorjaar opnieuw een stevige depressie kreeg, was zij het die me meer dan goed begeleid heeft. Zij weet als geen ander hoe in een depressie de angst voor dementie levensgroot naar boven komt. Het is goed om met haar mijn dilemma te bespreken. Ze geeft me als advies:’ Blijf bij je eigen gevoel!’ En nog een goeie: ’Ook al weet je niet of je wel of niet de aanleg hebt, je kunt altijd preventief doen wat je kunt.’
Mijn besluit staat nu vast en dat voelt goed. Dat onderzoek ga ik niet doen.
Wil je weten wat kokosolie met dit verhaal te maken heeft? Kijk dan eens op deze link. https://www.dehormoonfactor.nl/kokosolie-voor-de-hersenen
Ik doe het al meer dan een half jaar. Elke morgen gaat er een eetlepel kokosolie in mijn havermoutpap. Even wennen maar nu weet ik niet meer beter.
Geef een reactie