De zeven gezusters
Ergens in de Herbertusbossen in Heeze is een bijna magische plek. Alleen via een klein paadje kun je er komen. In een kring staan 6 majestueuze oude beuken en in het midden stond de 7e. Die laatste heeft na een blikseminslag definitief het loodje gelegd. Het is net alsof de anderen de meest kwetsbare in hun midden willen beschermen. In de volksmond wordt deze plek ‘De zeven gezusters’ genoemd.
Het zijn oude bomen, ze staan er misschien al 150 tot 200 jaar. Het is ze aan te zien, dat ze heel wat hebben meegemaakt. De stammen zitten vol verdikkingen en kronkels. In een van de bomen staat een ingekerfde liefdesverklaring. Een ander heeft een holle stam, je kunt zo een eind omhoog kijken. Het is bijna ongelooflijk, ook dit jaar stond zijn kroon vol bladeren. Er zijn er drie die nog bladeren dragen, van de anderen staat alleen de stam nog. Daar groeien dikke zwammen op, de takken zijn er afgewaaid.
Op geen andere plek ben ik me zo bewust van groei, bloei en verval. Het is de natuurlijke cyclus waar ook wij mensen niet aan ontkomen. Ik zie eindeloze kracht en ook ouderdom en kwetsbaarheid. Natuurlijk…. het liefst wil ik me identificeren met een van die stevige beuken die elk jaar opnieuw volop blad draagt.
Ik heb iets met het getal 7. Van kinds af aan was het mijn geluksgetal. Ik ben opgegroeid in een gezin met 7 kinderen, 6 meisjes en 1 jongen. Ik heb dus heel wat zussen. Het was altijd een vanzelfsprekend iets in mijn leven. Met de een heb ik meer contact, met de ander minder. We lopen de deur niet plat bij elkaar en toch. Als er iets aan de hand is zijn we er echt voor elkaar. Dat is een onuitgesproken iets.
Er was een tijd dat ik met een van hen een conflict had. Hoe het zo was gekomen begreep ik toen totaal niet. Nu is dat anders, nu weet ik meer van de achtergrond. We zijn nog van de generatie van ‘de vuile was binnen houden’. Dat heeft voor heel wat verborgen pijn gezorgd. Bij die ene zus, bij mijn ouders en indirect ook bij de rest. Ik weet nu dat incest de boosdoener was en dat de dader een familielid was, die dicht in de buurt woonde. Het kwam aan het licht en mijn vader deed aangifte. Daarna is er nooit meer over gepraat. We mochten alleen niet meer bij die familie gaan spelen, over het waarom werd niets gezegd.
Toen mijn vader overleed werd voor mijn zus de mogelijkheid om er nog met hem over te praten afgesneden. Mijn zus blokkeerde, haar boosheid richtte ze op mij. Het ging zover dat ik dacht: ik wil je nooit meer zien. Op een goeie dag schreef ze een brief aan ons allemaal, waarin ze vertelde wat er in haar jeugd gebeurd was. Niemand van ons wist ervan. Ze wilde voorlopig met niemand contact en ging in therapie.
Jarenlang ging er geen dag voorbij of ik dacht aan haar. Het deed me verdriet dat ze zo veel alleen moest doen, zonder steun van de rest. Ik stond met lege handen.
Gelukkig, na verloop van tijd hebben we de draad voorzichtig weer opgepakt en we kregen de kans om weer naar elkaar te groeien. Het contact is nu hartelijk en warm.
Wij kregen een tweede kans…..
Hoe is jouw band met broers en/of zussen?
Hoe gaan jullie om met conflicten?
Geef een antwoord