Diny is al jaren mijn schildermaatje. We kennen elkaar van de tijd op de academie in Arendonk. Nu ga ik elke week op dinsdag naar Eersel om een hele dag te schilderen in haar atelier. We zijn van dezelfde leeftijd, allebei moeder en sinds kort ook nog allebei oma. Gespreksstof genoeg. En altijd komt ook haar vader wel een keer ter sprake. Ik heb hem één keer even ontmoet en toch lijkt het of ik hem al heel lang ken. Dat komt door de verhalen van Diny. Hij heeft heel wat meegemaakt in zijn ... [Lees Meer]

Het gebeurt zo af en toe. Dan kruip ik voor even terug ‘in mijn schulp’. Vergelijk het maar met een mossel. Meestal staat mijn schelp open en zuig ik alles op uit mijn omgeving. Onzichtbare voelsprieten zijn gericht op mijn omgeving, op anderen, wat ze vertellen en nog meer op de onzichtbare signalen die ze uitstralen. Enthousiast doe ik mijn werk, volg studiedagen, lees boeken, vul mijn dagen met van alles en nog wat. Tot ik merk dat ik helemaal vol zit. Ik raak vermoeid en raak geïrriteerd om ... [Lees Meer]

‘Ik moet verder’ ‘Hoeveel verlies kan een mens hebben?’ Een vraag van Wim Brands aan Christa Anbeek. In ‘Boeken’ praat hij met haar omdat ze een nieuw boek geschreven heeft.  Aarzelend schetst hij aan het begin van het gesprek hoe Christa in een jaar tijd eerst haar vader,  daarna haar moeder en haar broer verloor. Zij was 24 en studeerde nog. Haar vader en haar broer maakten zelf een eind aan hun leven. Op de dag dat politie aan de deur kwam om haar te vertellen dat ze haar broer hadden ... [Lees Meer]

Rouw vraagt om een eigen tempo. Er gebeurt zoveel, van buiten maar vooral in je binnenwereld. In je gedachten, je gevoelsleven, in je lijf. Dat vraagt tijd, ruimte en aandacht. Kies het tempo wat bij jou past. Neem de tijd om te vertragen, zelfs om stil te staan als dat nodig is. Pas als je daarna weer verder gaat merk je hoeveel werk je hebt verzet. Ik zie het rond om me heen en hoor het ook van de mensen die ik ontmoet in mijn praktijk. In de eerste tijd na het verlies van een partner, een ... [Lees Meer]

Mijn wortels liggen letterlijk op het platteland, daar waar alles overzichtelijk en geordend is en wegen goed begaanbaar zijn. Een berg is voor mij anders, spannend, groots, onvoorspelbaar, uit mijn comfortzone. En toch is er iets in mij dat me roept me om over enkele weken samen met een groep gelijkgestemde zielen een tocht door de Himalaya in Nepal te gaan maken. Het is moeilijk om woorden te geven aan dat verlangen. Een oude droom die ineens werkelijkheid wordt al was de droom altijd Peru. ... [Lees Meer]

Als ik vakantiefoto’s terugkijk zie ik regelmatig een foto van een Mariabeeldje. Vaak met kaarsjes of bloemen erbij, langs de kant van de weg, in een kapelletje of oud kerkje. Als het kan brand ik een kaarsje. Het eerste is altijd voor mijn moeder, dan voor andere dierbare overledenen. In Utrecht bezocht ik in het Catharijnenconvent de tentoonstelling van Oosterse en Westerse iconen. De mooisten vond ik die met Maria en kind. Als katholiek opgevoed meisje ken ik Maria als de moeder van Jezus, ... [Lees Meer]

Uit ‘Birds’  van Anouk: Naar een plek zonder angst, zonder maanlicht Alles waar ik behoefte aan heb zijn bomen en bloemen en wat zonlicht Waar herinneringen worden gemaakt en oude sterven Waar liefde geen leugen is Vogels vallen van het dak Uit de lucht als regendruppels..... Niet zomaar een wat ernstiger liedje. Als je de videoclip bekijkt krijgt het een heel andere lading. http://www.youtube.com/watch?v=WMTggnBEtt4 Toen ik bezig was met de specialisatie voor verlies en rouw zocht ... [Lees Meer]

Zr. K. is een begrip in ons dorp. Ze is religieuze en woont op zichzelf. Eerst was ze onderwijzeres aan de basisschool. Tot enkele jaren geleden was ze vooral zichtbaar als dirigente van het kinderkerkkoortje. Onvermoeibaar en met een niet aflatend enthousiasme. Als ze op vakantie ging naar haar geboortedorp Volendam verving ik haar wel eens. Nu is ze over de 80. Een paar weken geleden stonden we allebei bij de supermarkt onze boodschappen in de fietstas te laden. Bewonderend zei ik:”U wordt er ... [Lees Meer]

Mijn moeder verloor haar moeder toen ze twaalf was. Tijdens een familieopstelling kreeg ik inzicht in wat dit voor haar en daardoor indirect voor mij en mijn zussen en broer voor gevolgen had. Hoe ik wellicht onverwerkt verdriet onbewust van haar heb overgenomen. Het was verhelderend en bevrijdend om zo naar haar leven en het mijne te kijken. Het was een ervaring die lang en eigenlijk nog steeds doorwerkt. Bij de eerste bijeenkomst van de schrijfgroep levensverhalen schreef ik een verhaal ... [Lees Meer]

Ruim twee jaar geleden overleed Christines partner. (haar echte naam is anders). Ze wist dat de komende tijd niet makkelijk voor haar zou worden. Ze nam zich voor goed voor zichzelf te zorgen. Al jaren geleden had ze zich aangesloten bij de Stichting Leven in aandacht. Ze deelde ook dit stuk van haar leven met haar partner. Ik leerde haar kennen tijdens de retraite van afgelopen zomer in het EIAB in Waldbröl. Ze was hoofd van ‘mijn familie’. Elke dag kwam de familie op een vast tijdstip bij ... [Lees Meer]

Bart, zo zal ik hem noemen, zijn echte naam is anders. Ik leerde hem kennen op weg naar de retraite in Waldbrol, we zaten naast elkaar in de bus. Toen ik had verteld wat voor werk ik deed, begon hij te praten over zijn broertje. Het gebeurde 30 jaar geleden in de Kerstvakantie, hij was zelf 9 jaar oud. Bart was er bij  toen zijn broertje dodelijk verongelukte. Of hij bij de begrafenis was kan hij zich niet herinneren. Zijn ouders hadden twee zonen en hij bleef nu als enig kind over. Er werd ... [Lees Meer]

Met vrienden kun je de banden verbreken als van de ene kant of van beide kanten de vriendschap over is. Of een vriendschap bloedt dood. Familie is een ander verhaal. De familieband is van een andere orde. Het gaat om erbij horen. Dat begint als je geboren wordt. Je hebt de veiligheid, warmte en liefde van je ouders nodig om ‘uit te reiken’. Daaromheen kunnen broertjes zijn, zusjes, opa’s en oma’s, ooms en tantes, neefjes en nichtjes. Je hoort bij een familie. Iedereen heeft zijn eigen plek ... [Lees Meer]

Ze komen met zijn tweeën voor een eenmalig gesprek. Vorig jaar waren er drie miskramen en daar willen ze graag al wandelend eens met me over praten. Op een zonnige novembermorgen staan ze voor mijn deur, al lopend maken we kennis met elkaar. Ze zijn al heel wat jaren samen en hebben een dochtertje van 10. Ze vertellen wat over hun werk, over hun dochtertje en zo wordt het eerste ijs gebroken. Als we op het bospad zijn aangekomen stel ik voor, dat ieder van hen ‘de praatstok’ krijgt en vanuit ... [Lees Meer]

Rouw is het het geheel van reacties dat optreedt na een betekenisvol verlies. Het is een natuurlijk iets, waar we vroeg of laat allemaal in ons leven mee geconfronteerd worden. Door het verlies van mensen die ons dierbaar zijn. Of op een andere manier: echtscheiding, een miskraam, verhuizing, ontslag, een ernstige, misschien chronische ziekte enz.. Je verliest iemand die of iets wat voor jou van betekenis is. Rouw is geen ziekte, hoe ziek je er ook van kunt worden. Het is een natuurlijk ... [Lees Meer]

Het nieuwe jaar is nog maar pas begonnen als ik op weg naar het bos geronk en lawaai hoor. Als ik dichterbij kom, zie ik aan het begin van het bos links van het pad een stapel boomstammen liggen. Aan de andere kant een bulldozer, hij heeft diepe sporen door de modderige grond getrokken. Een grijper trekt achteloos een stevige boom uit de grond. Ik schrik en kijk rond, het lijkt wel een slagveld. Sommige bomen zijn even boven de grond afgezaagd. Een stukje stam en de wortels zijn stille getuigen ... [Lees Meer]