Uit ‘Birds’ van Anouk:
Naar een plek zonder angst, zonder maanlicht
Alles waar ik behoefte aan heb zijn bomen en bloemen en wat zonlicht
Waar herinneringen worden gemaakt en oude sterven
Waar liefde geen leugen is
Vogels vallen van het dak
Uit de lucht als regendruppels…..
Niet zomaar een wat ernstiger liedje. Als je de videoclip bekijkt krijgt het een heel andere lading. http://www.youtube.com/watch?v=WMTggnBEtt4
Toen ik bezig was met de specialisatie voor verlies en rouw zocht ik mensen die hun rouwervaringen met mij wilden delen. De meeste reacties kwamen van vrouwen. De enige man die zich meldde was vader van een zoon en een dochter. Ze hadden beiden zelf een einde aan hun leven hadden gemaakt, de dochter een half jaar na de zoon.
Met zijn goedkeuring kijk ik hier nog eens terug op ons gesprek.
Het was een gesprek waar ik tegenop zag. Tijdens een lange wandeling vertelde deze man zijn verhaal. Zijn beide kinderen waren intelligente, gevoelige en veelbelovende jonge mensen die ergens in de aanloop naar de volwassenheid de aansluiting met het leven waren kwijtgeraakt. Hij liet van allebei een foto zien, twee mooie jonge mensen.
Hij praatte over zijn ervaring met de reguliere hulpverlening. ‘Je mag van geluk spreken als je behandeld wordt door een hulpverlener waardoor je begrepen wordt.’
Zijn zoon gaf vaker aan dat artsen geen idee hadden wat zijn gevoelens en gedachten waren. Op de bedankkaart die zijn ouders later gemaakt hebben na het verlies van beide kinderen, staat een tekst van hem:
’Hoeveel leed hebben goede bedoelingen al niet teweeggebracht.’
Het is een stille aanklacht.
Het maakte me stil. Ik bewonderde zijn moed om zo open zijn verhaal aan een wildvreemde te vertellen. Ook al was hij intussen 10 jaar verder.
Zomaar wat dingen die me nu, ruim 4 jaar later, nog op mijn netvlies staan. Hoe hij zelf het afscheidsbriefje vond van zijn zoon die vermist werd. Het zou ruim 6 weken duren voor hij werd gevonden, hij heeft hem niet meer gezien. De begrafenis moest al enige uren later plaatsvinden waarbij het zelfs niet mogelijk was alle vrienden en familie te waarschuwen
Enige weken later is alsnog een herdenkingsbijeenkomst gehouden waar met familie en vrienden persoonlijk afscheid is genomen.
Een half jaar later verloor hij zijn dochter. Nu was er gelukkig wat meer tijd….. Zij schreef gedichten. Een stukje tekst van haar:
‘Het gevoel dat het allemaal niet deert
En soms het gevoel overal bang voor te zijn’
Ik had ook bewondering voor zijn kracht. Ondanks alles ging hij snel gedeeltelijk weer werken. Het hield hem ook op de been. Hij vond zelf dat hij kon kiezen: ofwel verdrinken in dat zware, zwarte, grijze gevoel ofwel proberen met al zijn verdriet door te gaan. Hij koos voor het laatste. Hij zei blij te zijn dat hij zelf nooit depressief is geworden. Hij was blij in staat te zijn geweest om in zichzelf de kracht te vinden zijn leven op te pakken en verder te leven met het grote verdriet.
Veel mensen leerde hij anders kennen en hij vertelde over de reacties van collega’s op zijn werk; gelukkig waren er ook die echt menselijk reageerden.
Zijn moeder leefde nog. Met haar kon hij erover praten. Ook met zijn zus en nog een paar andere naasten. Hij ging naar bijeenkomsten voor nabestaanden van zelfdoding. Hij hielp mee met het organiseren van de activiteiten.
‘Het hielp om te horen dat je niet de enige bent. Met lotgenoten kun je praten over wat je voelt. Dat is in het leven van alledag bijna onmogelijk.’
‘Het is wel eens moeilijk. Als ik bij familie ben, zie ik kinderen van mijn broers of zussen die zelf alweer kinderen hebben. Dat doet pijn, ik zal nooit kleinkinderen hebben.’
Ik vroeg hem wat mensen kunnen doen.
‘Er is een vriend, daar krijg ik een e-mailtje van op de dagen dat mijn kinderen jarig zijn, op de dag van overlijden. Dat doet me zo verschrikkelijk goed, dat iemand op zo’n dag aan me denkt. Dat is mee-leven.’
‘Dat je gewoon kunt vertellen hoe je je voelt, zonder dat ze daar meteen een mening over geven, of goede raad, of meteen gaan zeggen hoe zij zich voelen. Het gaat om mijn gevoel en mijn verdriet. Dat zal ik altijd van binnen mee blijven dragen, ook koesteren. Het is een stuk van mezelf geworden, een deel van mijn Ik.’
Met de nodige aarzeling stelde ik hem een laatste vraag. Wat voor hem de zin van het leven is?
‘De zin van het leven is in jezelf, zoeken naar dingen die belangrijk zijn om te doen, je ergens voor inzetten, dingen met passie doen. Het is niet altijd gemakkelijk, ik denk dat je het toch vooral in jezelf moet zoeken.’
Een gesprek wat ik niet gauw zal vergeten……..
Geef een antwoord