Op Facebook doe ik een oproep. Het artikel over diffuus verlies is in de maak. Ik geef een paar voorbeelden en vraag of mensen hierin iets herkennen. Ik vraag om reacties. Wellicht zijn er situaties, waar ik niet aan denk.
Diezelfde avond komt er een uitgebreide reactie, niet via Facebook maar, niet zichtbaar voor anderen, via de mail. Ik mag dit verhaal naar buiten brengen, de schrijfster wil wel graag anoniem blijven.
‘In december 1987 hebben wij een tweeling gekregen, twee meisjes, waarvan één kindje is overleden. Ons andere dochtertje is nu 29 jaar. We hadden al een tweeling, twee jongens van toen bijna 5 jaar oud.
Wij hebben ons dochtertje niet gezien na de geboorte. Dat was beter volgens de arts. We zouden kunnen schrikken van haar uiterlijk.
In die tijd werd ons geadviseerd niet te praten over wat er aan de hand was met Annieke, die is gestorven. Zij was een anencefaal kindje, geboren zonder hersenen en schedeldakje. Mensen zouden het niet begrijpen. Misschien had ze toch kunnen blijven leven. Zulke vragen zouden ons bespaard blijven.
Tel daarbij op dat ik uit een gezin kom waar werd gezegd: denk om wat de mensen zullen zeggen! Dan komt dit ook nog eens in vruchtbare grond terecht.
Het blijkt in de jaren die voorbij gegaan zijn, voor mij een weggestopte emotie.
Op een kast in de gang stond al die jaren de foto van het steentje met haar naam erop, met een gedicht dat we erbij geplaatst hebben. Afgelopen december heb ik voor het eerst de foto in een lijstje op een kast in de kamer gezet, met een kaarsje erbij. Dit gaf een goed gevoel, maar ook verdriet dat ik het nu pas openlijk in de kamer heb gezet.
Wat ben ik altijd bang geweest voor reacties erop. Bang dat mijn kinderen zouden denken dat ik mijn verdriet koester, Ik wilde ze er niet mee belasten. De verjaardag van onze andere dochter wilde ik er niet door laten overschaduwen. Ik ben altijd bang geweest dat ik bij vragen van wie dan ook niet wist hoe te reageren. Met mijn dochter heb ik het deze keer samen gedeeld, we hebben elkaar omhelsd en de tranen van elkaar gezien. Daarna was het goed!
Het is een diffuus verdriet dat blijft en naar mate de jaren voorbijglijden niet overgaat. Ik vind het in de decembermaand het lastigste.
Wat een verhaal toch. Als ik het zo weer opschrijf denk ik dat het een hele andere tijd was toen! Nu is er meer openheid en steun voor mensen die verlies mee maken.
Goed dat ik dit aan je kan mailen in de hoop dat mensen in deze tijd dit niet meer zo hoeven mee te maken.’
In de dagen die volgen blijft dit verhaal door mijn hoofd gaan. Ik realiseer me dat zij in dezelfde tijd als ik haar kinderen heeft gekregen. Het is bijna niet te begrijpen dat artsen toen zo omgingen met moeders van kindjes, waar iets mee aan de hand was.
Als zij deze ervaringen heeft, lopen er vast nog meer vrouwen rond met dit zware, onzichtbare verdriet. Ik wens ze toe dat ze over hun schroom heen stappen en net als deze dappere vrouw hun verhaal delen.
Bedenk dat het nooit te laat is om weggestopte emoties aan het licht te brengen! Gun jezelf dat de last lichter wordt. Durf je het niet op eigen houtje? Wees van harte welkom om vrijblijvend een keer met mij te komen praten.
Wil je reageren? Via info@ikloopmetjemee.nl kun je dat onzichtbaar voor anderen doen.
Ik herken het verdriet van de geboorte van een tweeling en het verlies van een van de kindjes. Mijn verhaal begon in 2013 en ondanks de heftigheid van de gebeurtenis en intensieve rouwperiode die daarbij langs kwam, ben ik dankbaar voor de mogelijkheden die onze omgeving (artsen, familie, vrienden) hebben gegeven om onze dochter altijd een volwaardig onderdeel van ons gezin te kunnen zijn. Ik weet hoe belangrijk het is dat het verlies, de rouw en de toekomst zonder dit kindje er gewoon mag zijn in de openheid van het gesprek en de gedachten en woorden van anderen. Ik hoop dat deze mevrouw de kracht vind om bij haar eigen gevoel en verdriet te blijven, hoe moeilijk soms ook voor de omgeving. Het is jouw kind en je hebt het recht om haar hier in jou leven te laten voortbestaan. Heel veel sterkte en goed Nellie dat je hier aandacht aan besteed. Lieve groeten, Deborah
Beste Deborah,
Dank voor je openheid om je persoonlijke verhaal rond het verlies van je dochtertje, ook zij was van een tweeling, te delen. Gelukkig voor jou, je dochtertje en je gezin dat het ook anders kan. Je dochtertje blijft deel uit maken van jullie leven. Haar naam wordt blijvend genoemd.
Hartelijke groet
Nellie